Praca

Przewietrzyć szprychy

Sobota, 22 marca 2014 | dodano: 22.03.2014

Uczestnicy

Pierwsze koty za płoty, czyli  czas ruszyć się z domu i rozgrzać trochę nogi po zimie.

W kameralnym, wycieczkowym składzie wybraliśmy się na przejażdżkę. Początkowo zakładaliśmy dystans 100 km, ale kiedy dotarliśmy do Łagiewnik, stwierdziłam z Magdą, że właściwie możemy już wracać :D Po krótkich negocjacjach wszyscy zdecydowaliśmy się na skrócenie trasy do 60 km. 

Na podjeździe przed Malinką (skręca się przy stawie, później w wąską ścieżynkę między płotami i ciśnie kilkanaście metrów po trawie) zawzięłam się i sapiąc, podjechałam. Marcin ma rację, formy w sklepie nie kupię :D

Ostatecznym celem okazał się Rosanów. Na jakimś postoju (a było ich całkiem sporo) zjedliśmy batony, lody i kiełbasę (na co kto miał ochotę). Ponarzekaliśmy na sytuację w kraju i na Ukrainie. Próbowaliśmy się nawet wprosić do Marcina na pierogi :D

Pogoda była wspaniała. Południowy wiatr popychał nas na odsłoniętych fragmentach trasy, słoneczko przygrzewało, grunt nie był ani zbyt piaszczysty, ani zbyt błotnisty. Tylko w okolicach Grotnik rzeczka zmusiła nas do zamoczenia rowerów :)

W Zgierzu Łukasz podsunął pomysł odwiedzenia opuszczonej wieży ciśnień na terenie nieczynnych już zakładów przemysłowych Boruta. Na początku byłam podekscytowana - szczególnie, że nikt nie pilnuje, a drzwi stoją otworem. Ale kiedy już wewnątrz zobaczyłam ubytki w schodach i balustradzie, zwątpiłam, czy sufit też nie spadnie nam na głowę. Udało nam się wtargać rowery na pierwsze piętro, a sami dotarliśmy do 3. Tam też, na półpiętrze nieco wyżej kończyły się schody, a zaczynało odsłonięte ożebrowanie stropu. Nie miałam odwagi, by po belkach przejść na drugą stronę, o nie. Na trzęsących się nogach wróciłam na dół.

To miejsce ma nieco postapokaliptyczny klimat jak po wybuchu bomby nuklearnej - wybite szyby, próchniejące deski, odłamki szkła i łuszcząca się farba na podłodze. Stare luksfery, przez które prześwieca słońce, rozbity pisuar w zdewastowanej toalecie, pęknięty stopień schodów. I niezliczone ptasie kupy :)

Wieżę warto zobaczyć i potraktować jako urozmaicenie wycieczki.

Późnym popołudniem wróciliśmy do domu - szczęśliwi, że to dopiero sobota.

Na zdjęcia zapraszam do Łukasza


Drewno © Eresse


Dukt pod Grotnikami © Eresse


Pixon © Eresse


Co tam, że mokro © Eresse

Praca

Wiatr południowo-zachodni skutecznie hamował mi rower. Do pracy dotarłam z wypiekami na twarzy. Za to wracało się cudnie!

Praca i uczelnia

Ciekawe naklejki widnieją na stojakach pod Wydziałem Filologicznym. Dobrana gra słów :D

Stojak przy Wydziale Filologicznym © Eresse

Pieniądze szczęścia nie dają. Dopiero zakupy :))))))

Miałam szczęście! W pracy padła nam sieć z winy dostawcy, a pracownik komputerowy bez dostępu do internetu pracować nie może, więc urwałam się wcześniej. Aż żal było nie skorzystać z wolnego czasu. Nie, nie pojechałam na wycieczkę dookoła Łodzi. Wybrałam się na długo planowane zakupy :D

3 in 1 czyli uczelnia, praca i zakupy

Najpierw pojechałałam na uczelnię. Zostało mi zbyt dużo czasu, więc zatrzymałam się w parku na szybkie zdjęcie. Po seminarium pomknęłam do pracy, a później na pasaż łódzki przy Włókniarzy.


Latający holender © Eresse

Praca

Praca

Czuć już wiosnę

Niedziela, 9 marca 2014 | dodano: 09.03.2014

Uczestnicy

To był dobrze spożytkowany dzień. Wyspałam się (nareszcie nie było żadnych pobudek na rower o 7), pojadłam i umówiłam się z bratem na rower. Najpierw intensywnie rozmyślał nad trasą, napocił się strasznie, aż w końcu postanowił poprowadzić mnie przez Zgierz, Łagiewniki, Nowosolną i Wiączyń do Andrespola. Trochę mnie przewiało i dostałam kataru, ale i tak było super!

W niektórych rejonach silniej wiało, wtedy musiałam chować się za Pixonem (o ile nie zdążył mi gdzieś odjechać). Na niektórych trasach otaczała nas cisza, więc przemykaliśmy bez trudu i z uśmiechem. Miałam wrażenie, że zaliczam wszystkie możliwe podjazdy w okolicach Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich. 

W Andrespolu dołączyła do nas Magda ze swoją suczką, Kesi. W drodze powrotnej Pixon złapał gumę, więc co jakiś czas mieliśmy krótkie postoje na "dopompowanie".

Przy okazji dzisiejszej wycieczki naszły mnie pewne smutne przemyślenia. Całą zimę regularnie chodziłam na siłownię. I o ile w górach odczułam postęp i zwiększoną siłę, tak na rowerze nie czułam nic. Po 500 metrach od wyjechania z domu pulsometr pokazywał mi puls 170. Myślałam, że się zwiesił z wrażenia. Tętno unormowało się dopiero po kilkunastu kilometrach. Postępu więc brak, uwsteczniłam się rowerowo przez zimę. Szkoda.


Skowyrna mewa na piaskach © Eresse


Specjalny © Eresse


Kesi biegnie do mnie (?) © Eresse


Sielankowe pole © Eresse


To je amelinium, tego nie pomalujesz © Eresse

Małe rozpoznanie

Jak miło mijać w pędzie zniecierpliwionych pasażerów, którzy czekają na tramwaj. Mknąć jeszcze pustą ścieżką rowerową, bo przecież zimno, a do wiosny daleko. 

Podjechałam na siłownię do Sportery, później na uczelnię, do pracy i z powrotem do centrum. Byłam zależna tylko od roweru i własnej siły. Wspaniałe uczucie.

Szczęśliwa wróciłam do domu późnym wieczorem.

PS. Najwyższy czas wstawić zdjęcia mojego "latającego holendra"