Eresse prowadzi tutaj blog rowerowy

I want to ride it where I like

Wpisy archiwalne w kategorii

Tatry

Dystans całkowity:438.81 km (w terenie 394.76 km; 89.96%)
Czas w ruchu:53:04
Średnia prędkość:2.42 km/h
Suma podjazdów:1489 m
Maks. tętno maksymalne:204 (103 %)
Maks. tętno średnie:145 (73 %)
Suma kalorii:42396 kcal
Liczba aktywności:29
Średnio na aktywność:15.13 km i 7h 34m
Więcej statystyk

Sławkowski Szczyt 2 452 m n.p.m. (Slavkovský štít)

  • DST 12.00km
  • Teren 12.00km
  • Aktywność Wędrówka
Piątek, 14 lipca 2017 | dodano: 06.08.2017

No cóż. Wszystko co dobre, szybko się kończy. Nawet najdalsza podróż musi mieć swój kres. To nasz ostatni dzień na szlaku. Ostatni dzień spełniania górskich marzeń w tym roku. Trzeba więc wydusić z niego, ile się da!

Dzień dobry
Dzień dobry © Eresse

Tradycyjnie wstajemy o 5:30, by załapać się na elektriczkę, która odjeżdża z naszej stacji o 6:17. Dziś idziemy na Slavkovský štít. Jest niemal tak wysoki, jak Rysy, i przez wiele lat Słowacy uznawali go za najwyższy szczyt Tatr Wysokich. Podobno szczyt miał się rozpaść w 1662 roku na skutek gigantycznego obrywu spowodowanego długotrwałymi opadami i być może lokalnym trzęsieniem ziemi, przez co wierzchołek stracił ok. 300 m. Śladem obrywów skalnych miały być rumowiska na stokach góry. Trudno jednak powiedzieć, ile w tych spekulacjach prawdy.

Strażnik gór
Strażnik gór © Eresse

Szczyt obiecuje nam wspaniałe widoki zarówno po stronie Tatr Wysokich - przy dobrej pogodzie dostrzeżecie z pewnością Zbójnicką Chatę i jeziora, Dolinę Staroleśną i Dolinę Małej Zimnej Wody, Małą Wysoką, Lodowy Szczyt i Czerwoną Ławkę. Jak i po stronie południowej na panoramę okolicznych miasteczek i wsi.

Nie w formie
Nie w formie © Eresse

Za zakrętem czeka czas
Za zakrętem czeka czas © Eresse

Mgły i chmury
Mgły i chmury © Eresse

Samo wejście - niby krótkie. Ale strome, że ho ho! Przez większość szlaku kolana podciągałam pod samą brodę, a Łukasz tylko mówił, że tam za zakrętem już się wypłaszcza. Pierwszy poważny kryzys przyszedł na Królewskim Nosie (2273 m n.p.m.). Stoję i myślę, pieprzyć to, nie idę, nie mam siły. Ale wiecie jak to jest. Być tak blisko i poddać się bez walki. Zostało prawie 200 metrów. Przecież dam radę. Zawsze daję radę.

Na wyciągnięcie ręki
Na wyciągnięcie ręki © Eresse

Jeszcze daleko
Jeszcze daleko © Eresse

Stopa po stopie, kamień po kamieniu, wdrapałam się na szczyt. A na szczycie - piękno gór, świat u stóp i bliskość nieba. Bajka.

Sławkowski Szczyt
Sławkowski Szczyt © Eresse

Z lotu ptaka
Z lotu ptaka © Eresse

Z górami pożegnaliśmy się wieczorem, na ostatnim spacerze po Szczyrbskim Jeziorze. 

Szczyrbskie Jezioro
Szczyrbskie Jezioro © Eresse

Tyle szczęścia!
Tyle szczęścia! © Eresse

Szczyrbskie Jezioro
Szczyrbskie Jezioro © Eresse

Słońce płonie
Słońce płonie © Eresse

Moja Kochana Górska ekipo, dziękuję Wam. Za wszystko. Za dzielenie pasji, za miłość do gór, za moc i energię, dzięki którym robimy to, co z pozoru niemożliwe. Że jesteśmy razem już tyle lat i wciąż chcemy ze sobą jeździć. Mam nadzieję, że przed nami jeszcze wiele wspólnych szczytów i bezpiecznych powrotów. Do zobaczenia na szlaku!


Kategoria Tatry

Poprad

  • DST 7.00km
  • Teren 7.00km
  • Temperatura 18.0°C
  • Aktywność Wędrówka
Czwartek, 13 lipca 2017 | dodano: 05.08.2017

Będąc w Popradzie koniecznie trzeba zobaczyć rezerwat architektury o średniowiecznym charakterze, jakim jest Spiska Sobota. W kościele pw. św. Jerzego zachowało się gotyckie wyposażenie, w tym ołtarz główny dłuta Mistrza Pawła z Lewoczy. Urok tego miejsca tworzą bez wątpienia stare, zachowane oryginalnie domy mieszczańskie z XVI i poczatków XVII wieku (w sumie 63 domy).

Kościół pw. św. Idziego
Kościół pw. św. Idziego © Eresse

Idziemy do Spiskiej Soboty
Idziemy do Spiskiej Soboty © Eresse

Domy mieszczańskie
Domy mieszczańskie © Eresse

Zabytkowy budynek
Zabytkowy budynek © Eresse

Domy mieszczańskie
Domy mieszczańskie © Eresse

Spiska Sobota
Spiska Sobota © Eresse

Poprad
Poprad © Eresse

Łowiecki
Łowiecki © Eresse

Tu czas się zatrzymał.

W centrum Popradu zwraca uwagę pięknie odrestaurowany rynek o soczewkowatym planie, otoczony barokowymi i klasycystycznymi domami, stawianymi na średniowiecznych jeszcze parcelach. Nad rynkiem dominuje wczesnogotycki kościół pw. św. Idziego z końca XIII w., usytuowany w centralnej części rynku. Wewnątrz można zobaczyć malowidło na łuku tęczowym, będące najstarszą znaną panoramą Tatr Wysokich. Ze starego wyposażenia zachowała się brązowa, gotycka chrzcielnica z 1439 r. Nieopodal kościoła wznosi się renesansowa dzwonnica z 1658 r., oraz immaculata (figura Matki Boskiej Niepokalanej). W mieście zachowała się również neoklasycystyczna synagoga.



Kategoria Tatry

Czerwona Ławka 2 352 m n.p.m. (Priečne sedlo)

  • DST 26.00km
  • Teren 26.00km
  • Temperatura 24.0°C
  • Aktywność Wędrówka
Środa, 12 lipca 2017 | dodano: 06.08.2017

Dziś budzik dzwoni o 5:30. Kiedy go słyszę, mówię sobie - uwielbiam góry! uwielbiam wstawać o świcie! niemożliwe nie istnieje! I ziewając powłóczę do toalety. To niesamowite, jak wielką moc ma Twoja pasja i jak wiele jesteś gotów dla niej poświęcić. To ona odkrywa w Tobie pokłady mocy, o której nie masz pojęcia, jest magią i motorem działań. I naprawdę jeśli tylko chcesz, możesz osiągnąć wszystko.

Początek
Początek © Eresse

Na naszej mapie turystycznej Tatr Wysokich pozostały już tylko dwa nieodkryte przeze mnie miejsca: Czerwona Ławka i Sławkowski Szczyt. Ponieważ prognozy zapowiedziały na dziś doskonałe warunki pogodowe, zdecydowaliśmy się na zdobycie tej niższej, ale o niebo trudniejszej trasy.

Na Czerwoną Ławkę prowadzą jedne z najdłuższych łańcuchów w Tatrach, sama zaś przełęcz nazwana została w 1956 r. przez Jana Alfreda Szczepańskiego „słowackim Zawratem”. Przez wiele lat szlak ten był jednokierunkowy, w 2013 r. zamontowano dodatkowe łańcuchy i klamry umożliwiające bezpieczne przejście w obu kierunkach. Bezpieczne... Tak. Jak cholera.

Naszą przygodę rozpoczynamy w Starym Smokowcu, do którego dowozi nas elektriczka. Za stacją przechodzimy przez główną ulicę i mijamy dolną stację kolejki torowej na Hrebienok. Tutaj rozpoczyna się zielony szlak. Jest to najkrótsza i najszybsza droga. Na Hrebienioku wchodzimy na szlak czerwony - fragment Magistrali Tatrzańskiej. Ścieżka jest utwardzona, nieco kamienista, ale wznosi się łagodnie i jest szeroka, można się na tym fragmencie jeszcze nagadać i odpocząć.

Magia mgieł
Magia mgieł © Eresse

Kocham!
Kocham! © Eresse

Wodospad
Wodospad © Eresse

Wkrótce spacerowa droga doprowadza nas do rozdroża. Możemy skręcić w prawo i dojść do Chaty Rainera lub w lewo do Zbójnickiej Chaty. Jest też droga na wprost po kamiennym chodniku - szlak czerwony i zielony - która kieruje do Schroniska Zamkowskiego. To tu jemy drugie śniadanie i przepakowujemy sprzęt. Jacek nie decyduje się na atak szczytowy, dziś jest moim szerpą :))))

W drodze
W drodze © Eresse

Przed nami
Przed nami © Eresse

Górskie kwiaty
Górskie kwiaty © Eresse

Teryho Chata gdzieś w górze
Teryho Chata gdzieś w górze © Eresse

Ja i Łukasz pniemy się dalej zielonym szlakiem przez Dolinę Małej Zimnej Wody. Jest jak za starych dobrych lat, gdy razem zapuszczaliśmy się w góry.

Gdzieś wysoko w oddali majaczy schronisko. My już wiemy, że nie jest tak blisko, jak się w pierwszej chwili wydaje. Nasłuchaliśmy się od przyjaciół, jak ciężko, jak długo i jak stromo się do niego podchodzi. Wiemy, co nas czeka. I może właśnie dzięki temu przechodzimy ten fragment bezboleśnie i bardzo sprawnie. Stajemy pod schroniskiem i patrzymy na siebie z minami: Ale jak to? To już?

Teryho Chata
Teryho Chata © Eresse

Na rozdrożu
Na rozdrożu © Eresse

Widok przesłaniają nam chmury. Niekiedy zza zasłony wyłaniają się szczyty i fragment jeziora. Nie możemy więc w pełnej krasie zobaczyć szczytów, które okalają jezioro. Robimy krótki postój na obiad i i idziemy dalej.

Dolina Pięciu Stawów Spiskich
Dolina Pięciu Stawów Spiskich © Eresse

Na podejściu pod Czerwoną Ławkę mapa ostrzega przed trzema niebezpiecznymi miejscami. Nie wiem, które to. Wszystkie są ekstremalne. Podejście po niemal pionowej ścianie zabezpieczają łańcuchy. Jest kilka wariantów tras i trudno wybrać najłatwiejszą. Nie ma takiej. Na szczęście skała ma wgłębienia i małe wcięcia na stopy. To ekspozycja robi całą robotę, bo gdy się odwracasz, za plecami widzisz przepaść i skały ostre jak noże.

Tu jeszcze nie wiem, co nas czeka
Tu jeszcze nie wiem, co nas czeka © Eresse

Na całym podejściu najgorzej radzę sobie z drabinką. Klamry są śliskie i nachylone, trzęsą mi się nogi. Chyba mam atak paniki. Łukasz ubezpiecza mnie na całym podejściu, gdzieniegdzie podpowiada, jak ułożyć bezpiecznie stopę. Bardzo się o mnie troszczy i niemal czuję, jaka odpowiedzialność spoczywa na jego barkach. Jeśli coś nam się stanie, ani on, ani ja nie darujemy sobie do końca życia. Spinam się w sobie i za wszelką cenę chcę przetrwać. Dam radę. Dam.

Co kilka metrów, gdy tylko znajdę bezpieczną półkę, przystaję i łapię oddech, by się uspokoić. Łukasz bardzo mnie wspiera i cierpliwie czeka, gdy się zatrzymuję. Docieram na przełęcz z mozołem i strachem, wciąż powtarzając sobie, że w następne wakacje nigdzie nie jadę. Zostaję w domu i opalam się na balkonie. Tylko niech jeszcze ten jeden raz mi się uda.

Jest stromo
Jest stromo © Eresse

Pogromca łańcuchów
Pogromca łańcuchów © Eresse

Ściana płaczu
Ściana płaczu © Eresse

Wciąż do góry
Wciąż do góry © Eresse

Na przełęczy jest ciasno. Na szczęście nie ma prawie nikogo. Robimy szybkie zdjęcie i schodzimy niżej. Zejście jest łatwiejsze, ale nadal wymaga koncentracji. Skała jest krucha, łatwo stracić oparcie i ześlizgnąć się w niekontrolowany sposób. Dopiero przy Siwym stawie czuję, że odzyskałam nad sobą kontrolę. 

Stamtąd przyszliśmy
Stamtąd przyszliśmy © Eresse

Tu wcale nie jest lepiej
Tu wcale nie jest lepiej © Eresse

Górskie zęby
Górskie zęby © Eresse

Tatrzański Mordor
Tatrzański Mordor © Eresse

Kozice
Kozice © Eresse

Jestem zwycięzcą!
Jestem zwycięzcą! © Eresse

Do Zbójnickiej Chaty docieramy około 13:30, gdzie czeka już na nas Jacek.

Jestem zmęczona i cieszę się, że znów mi się udało. Znów zakpiłam sobie z niebezpieczeństwa, pokazałam przed sobą, że dam radę. I że znów chcę to powtórzyć. Może na Orlej...?


Kategoria Tatry

Dolina Zimnej Wody

  • DST 14.00km
  • Teren 14.00km
  • Temperatura 15.0°C
  • Aktywność Wędrówka
Wtorek, 11 lipca 2017 | dodano: 05.08.2017

Dolina Zimnej Wody to największa ze słowackich dolin tatrzańskich po tej stronie Tatr. Ma aż 10 km długości, a jej dnem płynie Biała Woda (Biela voda), która po połączeniu się z Rybim Potokiem tworzy rzeczkę Białkę, będącą prawym dopływem Dunajca. W XIX w. dolinę zaczęli odwiedzać turyści, głównie Polacy. To właśnie tędy chodzono na Rysy! Na Polanie pod Wysoką, pod potężnymi ścianami Młynarza znajduje się jedyne w całych słowackich Tatrach Wysokich obozowisko namiotowe dla taterników.

Nad wodą wielką i czystą
Nad wodą wielką i czystą © Eresse

Dziś dolina cieszy się dużym zainteresowaniem turystów, ponieważ można ją odwiedzić nawet w czasie niepogody. Jest piękna o każdej porze roku i nawet deszcz nie zakłóca jej urody. Nad potokiem unosi się mgiełka wody, latają świtezianki, a woda jest przejrzysta i zimna. Na kamieniach kotłują się bałwany, woda spływa wartko i głośno.

Toń przejrzysta
Toń przejrzysta © Eresse

Dolina wodospadów
Dolina wodospadów © Eresse

Wzburzona toń
Wzburzona toń © Eresse

Woda się piętrzy i wzdyma
Woda się piętrzy i wzdyma © Eresse

Szlak jest wąski, więc nacieszyć się chwilą można jedynie w niewielu punktach - u zejścia nad brzeg lub na drewnianych kładkach (tarasach) widokowych. My jesteśmy w tej Dolinie już drugi raz i nic a nic nam się nie znudziła.

Doliną idziemy aż do Schroniska Reinera. Zatrzymujemy się tam na lekki posiłek. Nagle z zrośli wybiega lis i kręci nam się koło nóg. Jest płochliwy, ale nie ucieka przed turystami. Głód zwycięża strach. Magda dzieli się z lisem swoją kanapką, a ludzie robią zdjęcia i selfiaki. Tego dnia Magda będzie twarzą fejsa.

Lisek
Lisek © Eresse

Jak lew
Jak lew © Eresse

Dzwoneczki
Dzwoneczki © Eresse


Kategoria Tatry

Zamek Spiski 634 m n.p.m. (Spišský hrad)

  • DST 3.00km
  • Teren 3.00km
  • Aktywność Wędrówka
Poniedziałek, 10 lipca 2017 | dodano: 05.08.2017

Ten, kto znalazł się za drzwiami, pokonał najtrudniejszy etap podróży
– przysłowie duńskie.

Dziś mamy dzień regeneracji - podyktowany nie tylko zmęczeniem po wejściu na Koprowy, ale w dużej mierze niesprzyjającą pogodą. Góry są zasnute ciężkimi chmurami, nie widać nawet ich podstawy, a z nieba siąpi deszcz. Jemy niespiesznie śniadanie i decydujemy, co dalej. Magda proponuje zwiedzanie Zamku Spiskiego - zabytkowego kompleksu zamkowego na Słowacji z przełomu XI i XII.  Zamek ten, położony na skale wapiennej, przewyższa okoliczny teren o 200 m, królując nad Kotliną Spiską i Żehrą (Žehra), która należy do najstarszych miejscowości na Spiszu. Co ciekawe, zamek figuruje na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Po kompleksie zamkowym oprowadza spacerowa ścieżka dydaktyczna. Nie jest jednak zbyt dobrze oznaczona i bez mapki, na której wypunktowano wszystkie pomieszczenia, można łatwo coś pominąć. Ze względu na walory architektoniczne i nieziemski widok z wieży, warto odwiedzić to miejsce, choć zdecydowanie lepiej w słoneczny, bezchmurny dzień. 

A w okolicy zajrzeć jeszcze do zabytkowej Lewoczy i Żehry.

Lewocza
Lewocza © Eresse

Zamek Spiski
Zamek Spiski © Eresse

Žehra
Žehra © Eresse

Uśpione miasteczko
Uśpione miasteczko © Eresse

Zamek Spiski
Zamek Spiski © Eresse

Panorama
Panorama © Eresse

Miasteczko w oddali
Miasteczko w oddali © Eresse

Taniec chmur nad łąkami
Taniec chmur nad łąkami © Eresse



Po deszczu
Po deszczu © Eresse

Mury obronne
Mury obronne © Eresse

Księżniczki na Zamku
Księżniczki na Zamku © Eresse

Kuchnia zamkowa
Kuchnia zamkowa © Eresse

Wieża zamkowa
Wieża zamkowa © Eresse

Komnata
Komnata © Eresse

Sala tortur
Sala tortur © Eresse

Sala tortur vol. 2
Sala tortur vol. 2 © Eresse


Kategoria Tatry

Koprowy Wierch 2 363 m n.p.m. (Kôprovský štít)

  • DST 24.00km
  • Teren 24.00km
  • Aktywność Wędrówka
Niedziela, 9 lipca 2017 | dodano: 05.08.2017

W górach nie chodzi o to, by zdobywać szczyty. Oczywiście trochę też, ale przede wszystkim chodzi o to, by pokonywać własne słabości i przed sobą, tylko przed sobą udowodnić, że można więcej i wyżej. I ciągle być w drodze.

Ruszamy!
Ruszamy! © Eresse

Dziś startujemy w Szczyrbskim Jeziorze o 7:30 rano. Wprawdzie już nie świta, ale jest jeszcze na tyle wcześnie, by zobaczyć szczyty, których nie zasnuły chmury. Na szlaku nie jesteśmy sami. Choć wybieramy ten trudniejszy i dłuższy (czerwony), mijają nas turyści, gdy robimy przerwę na zdjęcia. Na szczęście 3/4 wszystkich tych osób i tak pójdzie na Rysy. 

Tak, to ja
Tak, to ja © Eresse

Mój ci on!
Mój ci on! © Eresse

Przy Hotelu Górskim nad Popradzkim Stawem robimy pierwszy postój na śniadanie. W górach szybko spalamy każde paliwo. Jeśli zaplanowaliście więcej czasu, a jeszcze tam nie byliście, zajrzyjcie koniecznie na Symboliczny Cmentarz Ofiar Tatr (szlak żółty od Popradzkiego Stawu). Byłam w ubiegłym roku i nabrałam pokory. Od Hotelu Górskiego kierujemy się niebieskim szlakiem, który prowadzi również na Rysy. Dopiero wyżej, na wysokości kosówki rozwidla się i kieruje na Hińczową Dolinę. Jest cudnie, sielsko, obłędnie. To prawdziwie odprężający, relaksacyjny zakątek.

Źródło życia
Źródło życia © Eresse

To chyba jeszcze nie połowa drogi
To chyba jeszcze nie połowa drogi © Eresse

Kocham!
Kocham! © Eresse

Dolina Hińczowa
Dolina Hińczowa © Eresse

Na Wyżnią Koprową Przełęcz idziemy trawersem. Robi się stromo, miejscami napotykamy piargi. Pomiędzy przełęczą a właściwym szczytem Koprowego Wierchu znajduje się jeszcze jego przedwierzchołek: Koprowe Ramię i niewielka przełęcz Koprowa Przehyba, które opadają bardzo stromo do Doliny Hińczowej. Można tu zgubić płuca.

Nie jest lekko
Nie jest lekko © Eresse

A na szczycie... widok onieśmiela i przytłacza. Porównywalny do panoramy rozpościerającej się ze Świnicy. Urzeka pięknem i sprawia, że czas staje w miejscu.

Koprowy Wierch
Koprowy Wierch © Eresse

Chcę tu zostać!
Chcę tu zostać! © Eresse

Na zejściu jesteśmy już spruci. Wracamy zielonym szlakiem od Popradzkiego Stawu, a drogę przecina nam wartko płynący strumień. Pachnie mokrymi kamieniami i mchem. Listki borówek i jagód błyszczą od wilgoci. Nad wodą unosi się delikatny opar. Jest jak w pradawnym lesie z opowieści.

Strumień od Popradzkiego Stawu
Strumień od Popradzkiego Stawu © Eresse

W elektriczce odcina nas totalnie. Ale przynajmniej droga się nie dłuży :-)
To znak, że szlak był mocny
To znak, że szlak był mocny © Eresse


Kategoria Tatry

Szczyrbskie Jezioro 1 386 m n.p.m. (Štrbské pleso)

  • DST 3.50km
  • Teren 3.50km
  • Temperatura 19.0°C
  • Aktywność Wędrówka
Sobota, 8 lipca 2017 | dodano: 05.08.2017

Szczyrbskie Jezioro, bo właśnie tak po polsku brzmi nazwa Štrbské pleso, jest najwyżej w Tatrach Wysokich usytuowanym uzdrowiskiem, w którym początkowo miało się znaleźć tylko jedno schronisko turystyczne. Dziś przyciąga turystów z kraju i z zagranicy atrakcyjną bazą hotelową i restauracyjnym (jak na te okolice) zapleczem. Czy warto pchać się tam z ubłoconymi butami i plecakiem? Bez dwóch zdań!

Grand Hotel usytuowany nad brzegiem Szczyrbskiego Jeziora
Grand Hotel usytuowany nad brzegiem Szczyrbskiego Jeziora © Eresse

Ponieważ to był nasz pierwszy dzień upragnionego, wytęsknionego, wymarzonego urlopu, po dotarciu na miejsce noclegowe zrzuciliśmy miejskie ciuchy, przebraliśmy się w stroje odpowiednie na szlak i wyruszyliśmy w drogę. Podróż elektriczką z miejscowości Nová Lesná do Štrbskégo plesa trwa około 50 minut. Można w tym czasie zjeść, zagrać w karty, przysnąć. Lub po prostu podziwiać okolicę zza szyby.
Uwielbiam
Uwielbiam © Eresse

Zza szyby
Zza szyby © Eresse

Hen, hen, daleko!
Hen, hen, daleko! © Eresse

Niech Was nie zrażą tłumy przesiadające się, wsiadające i wysiadające z elektriczki. Na szlaku nie będzie tłoczno.

Tradycyjnie już dla nas nad Szczyrbskim Jeziorem spadł deszcz. Zrobiliśmy więc szybką rundkę wokół stawu i wróciliśmy regenerować się przy grillu i piwku.
Górskie osty
Górskie osty © Eresse

Skocznia w tle
Skocznia w tle © Eresse
Grand Hotel
Grand Hotel © Eresse

Pada - zawsze, gdy tu jesteśmy
Pada - zawsze, gdy tu jesteśmy © Eresse


Słowacka elektriczka
Słowacka elektriczka © Eresse

Cisza przed burzą
Cisza przed burzą © Eresse

Cieszę się, że mogłam po raz pierwszy zabrać w te okolice Jacka. Że mam w drodze towarzysza, który idzie obok mnie i tak jak w życiu, dzieli moje wzloty i upadki, widzi moje słabości i siłę, gdy dumnie stawiam im czoła. Mam nadzieję, że góry skradły mu serce i że pokochał je wraz ze mną.

Najlepsza ekipa ever
Najlepsza ekipa ever © Eresse

Dla szczególnie zainteresowanych
W Štrbskim plesie mają swój początek aż cztery szlaki piesze:
Szlak żółty – żółty szlak zaczynający się na południowym brzegu Szczyrbskiego Jeziora i biegnący na północ do Doliny Młynickiej, stąd dalej aż na Bystrą Ławkę. Czas przejścia do Wodospadu Skok w Dolinie Młynickiej: 1:40 h, ↓ 1:10 h
Szlak czerwony – czerwono znakowana Magistrala Tatrzańska od Rozdroża w Furkotnej Dolinie nad Szczyrbskie Jezioro, dalej wzdłuż jego brzegu i na północ w kierunku Popradzkiego Stawu, skąd można wybrać się na Rysy.
Szlak niebieski – niebieski szlak rozpoczynający się przy stacji kolei elektrycznej i wiodący zachodnim brzegiem jeziora do Schroniska na Solisku
Szlak zielony – zielony szlak (tzw. Niżni Podkrywański Chodnik rozpoczynający się na południowym krańcu jeziora i prowadzący na zachód powyżej Tatrzańskiej Drogi Młodości) do Białego Wagu. Nie byłam, nie wiem czy warto.

Z kolei z kolarskich ciekawostek dopowiem, że w 2014 roku usytuowano tutaj metę jednego z etapów kolarskiego wyścigu Tour de Pologne. Etap wygrał wtedy Rafał Majka.

PS. Za zdjęcia bardzo dziękuję Łukaszowi (Pixon). Jak zwykle na najwyższym poziomie!


Kategoria Tatry

Odnaleźć siebie

  • DST 21.00km
  • Teren 21.00km
  • Czas 07:31
  • VAVG 2.79km/h
  • Temperatura 21.0°C
  • HRmax 184( 92%)
  • HRavg 128( 64%)
  • Kalorie 3024kcal
  • Aktywność Wędrówka
Piątek, 15 lipca 2016 | dodano: 03.08.2016

Wreszcie najwspanialszy moment w każdej wspinaczce. Chwila, kiedy od szczytu dzieli mnie już tylko kilka kroków, kiedy wiem, że już nic nie stanie mi na przeszkodzie, kiedy wiem, że zwyciężyłem... Zwyciężyłem nie górę czy pogodę, lecz przede wszystkim siebie, swoją słabość i swój strach. Kiedy mogę już podziękować górze, że i tym razem była dla mnie łaskawa. Tych chwil nie oddam nikomu za żadne skarby i jeżeli muszę w drodze do szczytu pokonywać przeszkody i ocierać się o nigdy nieokreśloną granicę między kalkulowanym ryzykiem a ryzykanctwem, to trudno, zgadzam się. Zgadzam się na walkę ze wszystkimi niebezpieczeństwami, które na mnie czyhają. Zgadzam się na drogi prowadzone na granicy wytrzymałości. Zgadzam się na walkę. Nagroda, którą otrzymuję za te trudy, jest niebotycznie wielka. Jest nią radość życia.
Kukuczka Jerzy

Moją nagrodą jest szczęśliwy powrót do domu po sześciu dniach wędrówki. Rywalizacja z postawionym celem, a nie drugim człowiekiem. Zmierzenie się z uczuciami i duchowa regeneracja. Dany mi zamiast zegarka czas i bliskość przyjaciół. Wreszcie narastajaca tęsknota za tymi, których pozostawiłam.

Żegnajcie moje góry ukochane, do zobaczenia za rok!

Tatry Wysokie o świcie
Tatry Wysokie o świcie © Pixon

Czy mogę zatrzymać czas? Mogę?
Czy mogę zatrzymać czas? Mogę? © Pixon

Wodospad Skok
Wodospad Skok © Pixon

Trwaj chwilo
Trwaj chwilo © Pixon

Melodia mgieł
Melodia mgieł © Pixon

Tylko dziś jest twoje
Tylko dziś jest twoje © Pixon

Znów się udało
Znów się udało © Pixon

Takiego brata chciałby każdy
Takiego brata chciałby każdy © Pixon


Kategoria Tatry

Nieziemska czekolada w Tatrzańskiej Łomnicy

  • DST 14.00km
  • Temperatura 17.0°C
  • HRmax 168( 84%)
  • HRavg 119( 60%)
  • Aktywność Wędrówka
Czwartek, 14 lipca 2016 | dodano: 03.08.2016

Świat wartości w górach jest prosty i przejrzysty dla każdego. Ale jest to absolut piękna i estetycznych doznań. Nie chcesz, nie jedziesz. Nie jedziesz, nie widzisz. Nie widzisz, nie przeżywasz. Wybór należy do ciebie.
Pustelnik Piotr

Pogoda się rypła, to i my nie szaleliśmy. 

Dla wzbogacenia duchowych doznań przeszliśmy się przepiękną Doliną Zimnej Wody. Startowaliśmy w Tatrzańskiej Leśnej, a kończyliśmy w Tatrzańskiej Łomnicy na najlepszej belgijskiej czekoladzie, jaką przyszło mi pić (dla szczególnie zainteresowanych podaję namiar: Kaviareň TRIOCAFFÉ)

Zastavka

Zastavka © Eresse

Dolina Zimnej Wody
Dolina Zimnej Wody © Eresse

Kaskady w Dolinie Zimnej Wody
Kaskady w Dolinie Zimnej Wody © Eresse

Dream Team
Dream Team © Eresse


Kategoria Tatry

Najpiękniejsze rzeczy na świecie są za darmo. Prawie za darmo.

  • DST 24.00km
  • Teren 24.00km
  • Czas 09:18
  • VAVG 2.58km/h
  • Aktywność Wędrówka
Środa, 13 lipca 2016 | dodano: 03.08.2016

To nie ta góra, na którą się wspinasz, cię męczy, ale kamyk w twoim bucie.

Dziś postanowiliśmy wysypać wszystkie kamyki. Porzuciliśmy wysokie góry, by zregenerować się po intensywnej trasie dnia poprzedniego i przed kolejnym atakiem. A - jak to mówią doświadczeni wspinacze - kiedy nogi bolą, trzeba chodzić, dopóki nie przestaną.

Zapakowaliśmy się do auta i wyruszyliśmy na podbój Słowackiego Raju. Na cel wzięliśmy sobie polecany w przewodnikach Przełom Hornadu. Jedne źródła podają, że jego długość wynosi 11,8 km, inne - że 13. Niezależnie od danych, idąc tam i z powrotem, jest wystarczająco daleko, żeby się zmęczyć. Przełom Hornadu to wąwóz, wyżłobiony w dolomitach i wapieniach przez wodę, która tak długo drążyła skały, aż utorowała sobie własną drogę przez góry. Rzeka tworzy malownicze zakola, w koronach drzew śpiewają ptaki, ludzie kręcą sie to tu, to tam. Kamienie i stopnie są śliskie, ale da się je przejść w sportowych sandałkach (wzbudza się wtedy umiarkowane zainteresowanie innych turystów).

Szlak początkowo wiedzie nas przez las, powietrze jest ciężkie, parne i wilgotne, przytłacza jak w tropikach. Przy nogach kręcą się gzy i muchy końskie. Burza wisi w powietrzu.

Mimo to pierwszymi kilometrami jaramy się jak dzieci w piaskownicy. Skaczemy po metalowych półeczkach, wisimy na łańcuchach wbitych w skałę, wspinamy się po drabinkach i bujamy na przewieszonych między brzegami kładkach. Wszystko to przypomina darmowy park linowy. Ale kiedy dowiadujemy się, że to dopiero połowa trasy, a pot cieknie po lecach i muchy wyżerają nam skórę do krwi, przestaje nas to tak bawić. Zaczynamy wypatrywać końca za każdym załomem skalnym.

Wszystkim jest gorąco i zaczyna brakowac wody. To miał być czterogodzinny marsz. Idziemy już sześć, a dopiero minęliśmy dwunasty kilometr. Zaczynamy odliczać punkty na mapie jak stacje drogi krzyżowej. Kiedy wreszcie docieramy do samochodu, jesteśmy skłóceni, zmęczeni i wkurzeni. 

Whishlista na 2017 rok:
- Słowacki Raj - Sucha Bela - Klastorisko
- Słowacki Raj - Roklina Sokolia Dolina
- Dobszyńska Jaskinia Lodowa

Słowacki Raj

Słowacki Raj © Pixon

Przełom Hornadu w Słowackim Raju
Przełom Hornadu w Słowackim Raju © Pixon

Przełom Hornadu od Cignov
Przełom Hornadu od Cignov © Pixon

Flagowa trasa Słowackiego Raju
Flagowa trasa Słowackiego Raju © Pixon

Ot, ciekawostka!
Ot, ciekawostka! © Pixon

Labirynt tajemnic
Labirynt tajemnic © Pixon

Sianokosy
Sianokosy © Pixon


Kategoria Tatry