Kto ma zapałki?

• DST 27.56km
• Teren 5.00km
• Czas 01:27
• V_AVG 19.01km/h
• V_MAX 37.30km/h
• Temperatura 21.0°C
• Sprzęt Skowyrna mewa
• Aktywność Jazda na rowerze

Przed sklepem Magda zapytała, czy ktoś będzie miał zapałki. Taaaaaaak, na pewno ktoś będzie miał. Na poligonie okazało się, że wszyscy myśleli podobnie. Na szczęście (choć nie wierzę, że to powiem), dojechali do nas "palacze" i w ruch poszła zapalniczka. Wreszcie znalazły się nawet zapałki i to był strzał w dziesiątkę.

Sierpniowe ognisko na poligonie było bardzo miłym zwieńczeniem kończących się wakacji. Porozmawialiśmy o dzieciach, filmach, książkach, pikantnych potrawach i powikłaniach, o trudnych słowach, papierosach i kawie.

Jak to napisał Tomek: Wolę z ogniska kiełbasę niż jeździć na masę!

Spinning

• Czas 00:56
• HRmax 179( 90%)
• HRavg 152( 76%)
• Kalorie 459kcal
• Aktywność Ciężary

Spinning

• Czas 00:59
• HRmax 189( 95%)
• HRavg 155( 78%)
• Kalorie 529kcal
• Aktywność Ciężary

- Męczymy się czy odpoczywamy?
- Oczywiście, że się męczymy.

Do pracy się nie chce, oj nie chce

• DST 18.43km
• Czas 00:54
• V_AVG 20.48km/h
• V_MAX 36.24km/h
• Temperatura 19.0°C
• Sprzęt Skowyrna mewa
• Aktywność Jazda na rowerze

Po powrocie z gór tak się rozleniwiłam, że nawet nie pojechałam dookoła drogą rowerową, tylko mocno skróciłam sobie trasę ulicą Zgierską i Piotrkowską.

Ja chcę do Zakopanego ;(

Tatry #5 Jeśli bóg istnieje

• DST 4.00km
• Teren 4.00km
• Aktywność Wędrówka

"Pamiętasz, jak lubiłem Platona. Dziś wiem, że kłamał. Bo w rzeczach ziemskich nie odbija się ideał, ale leży ciężka, krwawa praca człowieka. To myśmy budowali piramidy, rwali marmur na świątynie i kamienie na drogi imperialne, to myśmy wiosłowali na galerach i ciągnęli sochy, a oni pisali dialogi i dramaty, usprawiedliwiali ojczyznami swoje intrygi, walczyli o granice i demokracje. Myśmy byli brudni i umierali naprawdę. Oni byli estetyczni i dyskutowali na niby." [Tadeusz Borowski]

Auschwitz © Eresse

Nie ma piękna, jeśli w nim leży krzywda człowieka [T. Borowski] © Eresse

W rzeczach ziemskich nie odbija się ideał, ale leży ciężka, krwawa praca człowieka [T. Borowski] © Eresse

Tatry #4 Stojąc w deszczu bez parasola

• DST 18.40km
• Teren 18.40km
• Temperatura 17.0°C
• HRmax 157( 79%)
• HRavg 99( 50%)
• Kalorie 1527kcal
• Aktywność Wędrówka

Plany są ambitne. Mamy wstać o 5 i wejść na Kościelec. Ale plany to tylko plany.

Całą noc padało, o świcie wciąż nie zapowiada się na polepszenie pogody. Przestawiamy budziki na 7. Nadal szaro, pochmurno i deszczowo. O 8 jemy śniadanie i przygotowujemy się do wyjścia w góry. Chcemy wejść na Małołączniak od strony Miętusiego Przysłopu. Idziemy więc od Kuźnic drogą pod reglami i wybieramy szlak prowadzący do Doliny Małej Łąki. Słońce wciąż nieśmiało przekonuje się, by świecić. Ostatecznie chowa się za chmurami, które wkrótce przyniosą deszcz. Zamiast na Małołączniak idziemy do Doliny Strążyskiej. Jemy, siedzimy, gadamy. Nie po to przyjechaliśmy w góry, żeby teraz siedzieć w pokoju. Nawet z powodu deszczu.

Droga, którą idę, jest jak pierwszy własny wiersz. Dolina Małej Łąki © Eresse

Dzień dobry © Eresse

Nie nie, wcale nie wiem, że Magda robi mi zdjęcie © Eresse

Debile xD © Eresse

Chatka muzykantów z Bremy © Eresse

W drodze do Doliny Strążyskiej © Eresse

Zimno? Magda radzi, zrób mumię © Eresse

Saaaamolocik © Eresse

Tatry #3 Chillout z TuRyStamy

• DST 12.00km
• Teren 12.00km
• Temperatura 23.0°C
• Aktywność Wędrówka

Pora zainstalować Stravę w telefonie, bo w obecnej sytuacji mogę sobie nitką na mapie wyliczać kilometry i zaokrąglać na oko.

Podejście z poprzedniego dnia mocno dało mi się we znaki. Zamiast wstać skoro świt, śpię jak zabita do 8. Nie mam siły. Nie rusza mnie nawet zaglądające do pokoju słońce. Zapowiada się kolejny piękny dzień. Gdybym tylko wiedziała, że ostatni przed załamaniem się pogody, na pewno inaczej rozpalnowałabym czas.

Po leniwym śniadaniu podejmujemy decyzję: chillout pełną gębą. Z dojazdem do Doliny Kościeliskiej i powrotem w busie. Na szlaku oczywiście jak na deptaku. Rewia mody, plac zabaw i studio fotograficzne w jednym. Brakuje tylko stoiska z gotowaną kukurydzą. Szybko tęsknimy za spokojem wyludnionych szlaków i ciszą w wyższych partiach gór.

Do schroniska docieramy biegiem. W końcu nie na darmo Ola krzyczy: "OSTATNI W SCHRONISKU STAWIA SZARLOTKĘ!"

Jak prawdziwe TurySty rozkładamy się na trawie, oglądamy niebo, jemy leniwie ciasto i gwarzymy. Przy okazji kiełkuje nam w głowach myśl dojechania do Łysej Polany w bagażniku (7 osób i 5 miejsc w samochodzie). Na szczęście szybko rezygnujemy z głupich pomysłów z powodu kosztów, które moglibyśmy ponieść w razie kontroli.

Szarlotkożerca © Eresse

Madzik © Eresse

Dżambalaje © Eresse

Właśnie tak! © Eresse

Tatry #2 Dzień dłuższy od nocy. Zawrat i Świnica

• DST 27.80km
• Teren 27.80km
• Temperatura 25.0°C
• HRmax 168( 84%)
• HRavg 119( 60%)
• Kalorie 4136kcal
• Aktywność Wędrówka

Dostaniesz zdjęcia z wakacji, przypomnisz sobie jak było i napiszesz relację - mówiłam sobie. Siadam do pisania dwa miesiące po przyjeździe z gór. I nie wiem, co napisać.

To trudny dzień. To dzień, w którym uczę się pokory - tak wtedy myślałam. Tym bardziej nie zmieniłam zdania po 17 godzinach marszu, kiedy dotarliśmy do pokoju. Ale teraz, gdy siedzę w domu i popijam herbatę, myślę sobie - Wcale nie było tak ciężko i tak strasznie. Może za rok zrobimy Orlą Perć, którą w tym roku sobie odpuściłam?

Góry uczą pokory, ale na krótko. Bo kiedy wrócisz do siebie, zaczynasz tęsknić za ryzykiem i przestrzenią. Za tym uczuciem, że właśnie trzymasz w rękach swoje życie, pokonujesz słabości i idziesz mimo bólu mięśni. Góry uczą wytrwałości, bo z każdym krokiem coraz trudniej być upartym. I wreszcie dają niesamowitą satysfakcję. Byłem tam, teraz jestem tu - widzisz daleko przed sobą szmat drogi i wysokość, które pokonałeś.

Karb (widok z Kościelca) © Eresse

Wprawdzie to nie są zdjęcia z naszego szlaku, lecz z drogi Pixona, Magdy i Ewy na Kościelec, ale bardzo mi się podobają.
<!--3-->

Nie wiem, ale też wygląda pięknie <3 © Eresse

Widok na Czarny Staw Gąsienicowy ze szlaku na Kościelec © Eresse

Kościelec © Eresse

Kościelec © Eresse

Pixonik © Eresse

Wejście na Kościelec to równocześnie zejście © Eresse

Widok ze szczytu Kościelca © Eresse

Widok ze szczytu Kościelca © Eresse

Kominy pod Kościelcem © Eresse

Wstajemy o 4.30 - dla mnie to godzina zero, totalne odcięcie, środek nocy. Zawsze kiedy mam wstać tak wcześnie, wolę się po prostu nie położyć. Na zbiórce jesteśmy kilka minut po 5. To pierwszy dzień, kiedy rozchodzą się drogi naszej drużyny. Pixon, Magda oraz Ewa zostają w pokoju, by wyruszyć na inny szlak parę godzin po nas, a ja, Ola z Robertem, i Paweł wybieramy się asfaltową drogą w kierunku Psiej Trawki. Tam też jemy pierwsze śniadanie, a już pod schroniskiem na Murowańcu poprawiamy drugą porcją.

Zapowiada się cudna pogoda, słoneczko przygrzewa, na szlaku nie ma zbyt wielu turystów. Ruszamy dalej nad Czarny Staw Gąsienicowy. Dlaczego zawsze wydawało mi się, że gąsienica pisze się przez dwa n? :>

Nad stawem trzy minuty na zdjęcia i kontemplację. Ja na przykład zastanawiam się, jak to ten Zawrat wygląda i dlaczego ludzie spadają. Kilka dni przed nami turystka spadła. Podobno łańcuch wyrwał jej się z rąk. Ech, te niesforne, wyrywające się łańcuchy.

Żarty żartami, ale serio, łatwo nie jest. A już na pewno nie dla kogoś, kto przyjechał w góry i nie był nawet w Jaskini Raptawickiej. Mnie nie raz podnosi się ciśnienie i zawsze już będę pamiętać ten nieszczęsny zakręt, gdzie pod nachyleniem trzeba się wspiąć po głazie i po prostu brakuje piątej kończyny, dłuższych nóg albo palców gekona. Do tego dochodzi jeszcze duża ekspozycja i lęk przestrzeni. Naprawdę trudno zapanować nad drżeniem, kiedy za plecami widzi się przepaść.

Tuż pod przełęczą też wcale nie jest bezpiecznie. Wprawdzie kończą się łańcuchy i skałki do wspinaczki, ale szlak prowadzi piargiem tuż przy ścianie skalnej. Kiedy więc docieramy na przełęcz, piszę Pixonowi smsa: "Żyję" i oddycham z ulgą. Jeszcze nie wiem, że na podejściu pod Świnicę czeka mnie dalsza zabawa. Tam po raz pierwszy będę błagać w myślach, żeby skończyły się łańcuchy.

Czarny Staw Gąsienicowy © Eresse

Tutaj jeszcze nie wiem, jak wygląda Zawrat © Eresse

Zawrat. Tu już wiem © Eresse

W drodze na Świnicę © Eresse

Jeśli nie ja, to kto? Jeśli nie teraz, to kiedy? © Eresse

Trwaj chwilo, jesteś piękna © Eresse

Na szczycie Świnicy spotykamy polsko-francuską parę. I nikogo więcej. Gdyby nie to, że goni nas czas, pewnie nie chcielibyśmy stamtąd odchodzić. Ze Świnicy rozciąga się najpiękniejszy widok, jaki do tej pory widziałam, ponieważ Świnica jest najwyższym szczytem grani głównej Tatr Wysokich. Góruje nad trzema dolinami: Doliną Gąsienicową z Halą Gąsienicową i Doliną Pięciu Stawów Polskich w Polsce oraz Doliną Cichą (Tichá dolina) na Słowacji. Pierwsze próby zdobycia szczytu datuje się już na XIX wiek. W 1805 roku odnotowano nieudane podejście Stanisława Staszica. Szlak nie był przygotowany do ruchu pieszego, nie było łańcuchów, wyżłobionych stopni. W sklepach nie można było kupić plecaka, który waży 500 gramów, wylajtowanych wodoodpornych butów i kurtki z paclite'a. Ale i tak dobrze dziś trochę pomarudzić.

Landszafcik © Eresse

Nie pamiętam, ale chyba za Świnicą © Eresse

Tutaj już ewidentne zmęczenie materiału. I mózgu.

Jest taka cierpienia granica, za którą się uśmiech pogodny zaczyna © Eresse

Na Przełęczy Świnickiej jesteśmy około 18. Zaczyna zmierzchać, a do schroniska wciąż kawał drogi. Już wiemy, że będziemy wracać po zmroku. Kiedy docieramy do schroniska, okazuje się, że Magda, Ewa i Łukasz są jeszcze godzinę drogi za nami. Im też trochę zeszło na Kościelcu. Mamy czasu aż nadto, więc spokojnie jemy, popijamy herbatę i regenerujemy siły. Wszystkim już zmęczenie skleja powieki. Staramy się nie myśleć o tym, że do kwatery jeszcze trzy godziny marszu. Zanim ruszamy nasze ociężałe ciała z ławek, jest już ciemno. Właściwie to tracę poczucie czasu i wiem tylko, że mam iść. Przez Boczań, przez las i do Kuźnic. Na dole nie idziemy. Powłóczymy nogami jak zombie i chyba jest nam wszystko jedno. Kiedy docieram do pokoju, nawet nie chce mi się zdjąć plecaka i ubrań. Wiem, że jak już się położę, nawet James Bond nie ruszy mnie z łóżka.

Paweł © Eresse

Tak wyglądasz rano, a tak 17 godzin później © Eresse

Tatry #1 Kasprowy i Czerwone Wierchy

• DST 24.00km
• Teren 24.00km
• Temperatura 26.0°C
• HRmax 164( 82%)
• HRavg 116( 58%)
• Kalorie 2779kcal
• Aktywność Wędrówka

"Góry uczą smaku rzeczy prostych, takich, których nie doceniamy."

Zakopane wita nas bezchmurnym niebem, rześkim porannym powietrzem i brakiem korków na Zakopiance (niemożliwe? a jednak). Zostawiamy samochód na parkingu (bezpłatnym!), przepakowujemy się, ubieramy na szlak i ruszamy w drogę.

Po nieprzespanej nocy i kilkugodzinnej podróży, tak dla rozruszania i dla relaksu, decydujemy się na wejście na Kasprowy Wierch przez Myślenickie Turnie. Idąc do Kuźnic myślimy, jak bardzo zbrzydnie nam jeszcze to deptanie asfaltem w ciągu najbliższych dni. Pod Kasprowym o 7 rano kolejka wije się i zakręca już na kilkadziesiąt metrów. I po co tam stać? Lepiej zatrzymać się na dłużej na Myślenickich Turniach.

Kwiatki © Eresse

Magda, Paweł i ja © Eresse

W drodze na Kasprowy Wierch © Eresse

Szlak na Kasprowy jest niewymagający, podejście jest dosyć długie, ale można sobie wypracować tempo i systematycznie piąć się po kamiennych stopniach. Przy tym jest widokowo i nie wypluwa się płuc. Na samym szczycie w czasie pięknej pogody niestety panuje oblężenie. Trzeba uważać, by kogoś nie podeptać. Im dalej od stacji kolejki, tym swobodniej i spokojniej.

Na szczęście nie trzeba było czekać w kolejce © Eresse

Eloł! © Eresse

W międzyczasie dogania nas Paulina, którą przygnało wprost z Harendy.

Góry uczą smaku rzeczy prostych, takich, których nie doceniamy © Eresse

W drodze © Eresse

Przyjaźń i góry - bez nich nie można żyć © Eresse

Mmmmmm jedzenie © Eresse

A góry nade mną jak niebo A niebo nade mną jak góry © Eresse

Oleńka cieszy się, bo dostrzegła jedzenie © Eresse

Czerwone Wierchy © Eresse

17 sierpnia odbył się 70-kilometrowy Bieg Ultra Granią Tatr. Zwycięzca pokonał trasę w 9 godzin i 9 minut. Wyobrażacie to sobie? My mogliśmy tylko trzymać kciuki i dodwać otuchy mijającym nas zawodnikom: - Biegaj, biegaj, na mecie odpoczniesz. - Dobrze ci idzie, w schronisku już podają rosół. Taaaaaaaaak. Łatwo powiedzieć.

Po południu docieramy na przełęcz między kopami. Dla mnie wciąż Kopa Kondracka jest kondycyjnym wyzwaniem i jakoś nie mam ciśnienia, by się na nią wdrapywać. Zgodnie decydujemy się na zejście zielonym szlakiem do Doliny Kondratowej.

Tego dnia nikt z nas nie myśli, jak należy się przygotować do całodziennej wędrówki po górach. Jak ostatnie żółtodzioby wchodzimy na szlak z pustym żołądkiem - ktoś ma banana, ktoś kanapkę, ktoś drożdżówkę. Do schroniska na Hali Kondratowej idziemy jak wygłodniałe szakale, marząc o szarlotce. Szarlotki już nie ma, bierzemy piernik. Chwilę leżymy na trawie, złoszcząc się na siebie wzajemnie. Głód nigdy nie jest sprzymierzeńcą.

Gdy już w Zakopanem docieramy do Biedronki, kupujemy wszystko. Na obiad, na kolację, na jutro, na deser, na wczoraj.

Jajeczniczka

• DST 47.94km
• Teren 40.00km
• Czas 02:59
• V_AVG 16.07km/h
• V_MAX 36.04km/h
• Temperatura 22.0°C
• HRmax 173( 87%)
• HRavg 117( 59%)
• Kalorie 1265kcal
• Sprzęt Skowyrna mewa
• Aktywność Jazda na rowerze

Czyli przejażdżka w towarzystwie. Niekiedy mocno ścięta na podjazdach, niekiedy przysmażona na asfalcie, a czasem miękka i niepewna jak jazda w piachu.