Mierz życie liczbą chwil, które zapierają dech w piersiach

Wtorek, 12 lipca 2016 | dodano: 02.08.2016

Uczestnicy

Szczęście w górach składa się z dziesiątków małych szczęść, przeżywanych wiele razy w ciągu dnia. Pokonanie skalnego progu, wspaniała panorama przy bezchmurnym niebie, posiłek w zacisznym namiocie, powrót do bazy. Szczęście to też lawina, która przeszła bokiem...

To także branie z życia jak najwięcej i podejmowanie ryzyka. Przezwyciężanie słabości i udowadnianie, że granicę zawsze można przesunąć. Że można szybciej, więcej i wyżej. Szczęście to dzielenie się na szlaku ostatnim kawałkiem chleba i tabliczką czekolady. To wspólne planowanie i mierzenie sił na zamiary, motywowanie i mocny kopniak w chwilach zwątpienia. Góry wykuwają i hartują, czyniąc nas silnymi i zdecydowanymi. To zawsze z gór wracam, jakbym się odrodziła.

Ale od początku.

Dziś mierzymy się z Małą Wysoką - słowackim szczytem  w głównej grani Tatr o wysokości 2429 m n.p.m., położonym pomiędzy przełęczami: Polski Grzebień (Poľský hrebeň) i Rohatka (Príelom). Co ciekawe, stanowi on czwarty co do wysokości dostępny dla turystów tatrzański szczyt (po Rysach, Krywaniu i Sławkowskim Szczycie). Widok rozciąga się na wiele kilometrów w dal. Oczy aż błyszczą!

Na Małą Wysoką wyruszamy ze Starego Smokowca. Podchodzimy niebieskim szlakiem pod Kozią skałę i skręcamy na Magistralę Tatrzańską. Zdaniem przewodników jeden z najłatwiejszych szlaków w całych Tatrach Wysokich. Guzik prawda. Jest wymagająca kondycyjnie, a nogi trzeba zadzierać aż do nieba. Miejscami wymaga nawet lekkiej wspinaczki po skałkach. Ale trudy wędrówki wynagradzają nam upajające widoki.

Magistrala prowadzi nas pod Dom Śląski u podnóża którego rozlewa się przepiękny Wielicki Staw. W oddali lśni w słońcu biała wstęga spływającego kaskadami wodospadu. Od rozwidlenia kierujemy się zielonym szlakiem, obchodząc staw z prawej strony. Wyżej czeka nas strome podejście po skalnych stopniach. Gdy docieramy na próg, przed nami roztacza się widok na całą dolinę. Porasta ją morze traw, a wzdłuż ścieżki szemrze cicho strumień. Wiatr przygina źdźbła i owiewa twarze. Pachnie mokra skała i zioła.

Idąc dnem doliny dostrzegamy Gerlach, Polski Grzebień i Małą Wysoką. Pod przełęczą zaczyna się pierwsza eksponowana sekcja łańcuchów. Jest niebezpiecznie, ale jeśli zachowamy spokój, przejdziemy bez trudu. Od Polskiego Grzebienia na Małą Wysoką biegnie jedna droga - wije się wśród piargów i skał, czeka nas więc mozolna wspinaczka. Czas jednak pędzi na łeb na czyję, a my wraz z nim. Udaje nam się urwać z całej trasy co najmniej półtorej godziny. Na Małej Wysokiej jesteśmy po 30 minutach.

Z Polskiego Grzebienia schodzimy do Doliny Litworowej. Na rozstaju dróg wybieramy szlak niebieski - przemy jak czołgi na Rohatkę, choć stromo jest tak, że nie zadzieram głowy. Gdy patrzę tylko na stopy, udaje mi się nieco złagodzić grawitację i oszukać umysł. Kamyki osypują się spod nóg. Trzeba uważać, żeby nie zrzucić ich komuś na głowę. Dochodzimy do bardzo stromego żlebu z mocno eksponowanymi łańcuchami i drabinką. Jak to mówią, dla każdego coś miłego. Uwaga! Szlaku nie należy przechodzić od strony Zbójnickiej Chaty ze względu na jeszcze większą trudność. Zejście z Rohatki do Doliny Staroleśnej jest już zdecydowanie łatwiejsze, ale krew nadal buzuje w żyłach.

Na zejściu jakiś młody Słowak mija mnie beztrosko - on pnie się w górę, zbaczając ze ścieżki. Na szczęście słyszę już, jak się gramoli nade mną i przeczuwam, co zaraz nastąpi. Zsuwam się na tyłku i nagle słyszę chrobot, a zaraz potem paniczne "Pozor!". Odwracam się w chwili, kiedy kamień wielkości piłki osuwa się w moją stronę. Jedyne, na co mam czas, to przyjąć uderzenie na grube skórzane buty.

Po kolejnej porcji czekolady i napoju energetycznego docieram z bratem do Chaty Zbójnickiej. Nie mam już sił. Stopy palą. Nogi nie chcą iść. Ale idziemy dalej, bo trzeba. Tu nie ma taksówki. W końcu cukier zaczyna krążyć jak wysokokaloryczne paliwo i czujemy przypływ energii. Niemal truchtem docieramy na Hrebieniok, gdzie czeka już na nas Magda. Z Hrebienioka niemal zbiegamy. 


O świcie © Pixon


Dom Śląski - Schronisko Wielickie © Pixon


Jak w niebie © Pixon


Polski Grzebień © Pixon


Polski Grzebień - panorama © Pixon


Ahoj! © Pixon


Pixon © Pixon


Dzień dobry :) © Pixon


Mała Wysoka © Pixon


W drodze na szczyt © Pixon


Panorama z Małej Wysokiej © Pixon


Rohatka © Pixon


Rohatka - sekcja łańcuchów © Pixon


Rohatka - dwie drogi © Pixon


Do Schroniska Zbójnickiego © Pixon

Dziś jest to jutro, o którym mówiłeś wczoraj.

Poniedziałek, 11 lipca 2016 | dodano: 01.08.2016

Uczestnicy

Nieważne, ile dni jest w twoim życiu. Ważne, ile życia jest w twoich dniach.

Do Nowego Szczyrbskiego Plesa jedziemy słowacką koleją żelazną, zwaną przez miejscowych elektriczką. O której wstaliśmy? O 5:30. Przecież nie pojechaliśmy na urlop, żeby przesypiać cały dzień! Podróż trwa godzinę - nuży, kołysze i usypia. Mamy czas na śniadanie i chwilę regeneracji. Dziś odpoczywamy po trudach dnia poprzedniego. Ma być krótko, miło i z górki. Idziemy na 2093 m n.p.m. Tu nie ma niższych szczytów.

Z każdą godziną robi się coraz upalniej. Studzimy buffy w strumieniu i uzupełniamy wodę przy górskich źródełkach. Strumień bije wprost ze skały, kłuje w zęby i mrozi brzuchy. Woda jest doskonała. 

Pod Soliskiem można kupić Radlera za 2,5 i pizzę za 7 euro. Słyszę nawet nieśmiałe pomruki, by na postoju obalić małe piwko. Czuć rozluźnioną atmosferę i obezwładniający upał. Nikt nas dziś nie goni, mamy aż nadto czasu i nawet zastanawiamy się, czy na leżakach, które dorwaliśmy, nie przespać dwóch godzin. Opalamy się beztrosko, póki nie zaczyna nas palić słońce. Już przeczuwamy, że będzie piekło.

Łukasz i Robert gonią nas w dalszą drogę, ale my, rozleniwione, decydujemy się zostać pod szczytem i poopalać nogi. Leżymy i walczymy. Ze sobą, z ambicją i młodzieńczym zrywem. Przecież nie przyjechałyśmy w Tatry, żeby się wylegiwać jak koty! Gonimy chłopaków i razem wchodzimy na szczyt (no dobra, każdy w swoim czasie i tempie). Na górze pamiątkowa fotka (wkrótce) i powrót. Słońce jak na złość przez cały dzień przypieka nas z prawej strony. Palą nas ręce, uszy i kark (nie wspominając o nosie). Nawet kefir tu nie pomoże. Na drugi dzień przyjdzie nam wylizywać rany po oparzeniach słonecznych. Ale i tak jest cudnie!


Szczęście jest w nas © Eresse


Panorama Nowego Sztyrbskiego Jeziora © Eresse


Panorama spod Skrajnego Soliska © Eresse


Z przyjaciółmi i trudy wędrówki smakują lepiej © Eresse


Aktywny wypoczynek © Eresse


Słowacki Giewont © Eresse


Tylko dziś jest twoje © Eresse

Świat jest wielką księgą

Niedziela, 10 lipca 2016 | dodano: 01.08.2016

Uczestnicy

Świat jest wielką księgą
- kto nie podróżuje, czyta tylko jedną stronę.
Św. Augustyn

A pogoda jest kobietą - nieprzewidywalną i na przekór. Synoptycy zapowiadają słońce, upały i burze. A ja mam ze sobą dwie pary krótkich spodenek i jedną cienką koszulkę. Zabrałam przecież trzy pary długich spodni, skarpety narciarskie i czapkę, bo my w górach nigdy nie mamy pogody.

Wstajemy zgodnie o 5:30. Jeszcze nie wierzymy, że może być ciepło i bezchmurnie. Ze snu budzi nas sielska piosnka Luxtorpedy. Początkowo słyszę WYMARSZWYMARSZ, więc jak debil zrywam się z wyra. Okazuje się, że śpiewają coś innego, więc już spokojnie, na głębokich wdechach dochodzę do siebie. Szykujemy szybkie śniadanie i jemy w locie, by jak najszybciej wyjść na szlak.

Podróż jest niedługa i ekscytująca. To nasz pierwszy dzień w górach! Jest moc, szaleństwo i pożar w nogach. Wyruszamy z parkingu Doliną Kieżmarską Białej Wody - jest lekki wznios, kamienie i korzenie. Dużo cienia, chłód kamieni i mchów. Cud, miód i orzeszki. 

Jagnięcy Szczyt wyłania się zza innych bardzo późno. Choć jest charakterystycznym, mającym kształt piramidy szczytem zbudowanym z granitów, ja dostrzegam go dopiero, kiedy już na niego wejdę. Mam wątpliwości, która to górka, nawet gdy teraz patrzę na zdjęcia. Jacek, przydałbyś się Ty i Twoja busola! 

Dolna część stoków Jagnięcego Szczytu była dawniej wypasana. Nazwa Jagnięce lub Hala Jagnięca odnosiła się pierwotnie właśnie do dolnych fragmentów Jagnięcej Grani i wiązała się z wypasem jagniąt. Pierwsze wejście odnotowano 9 sierpnia 1793 r. Ciekawe, czy taternicy wchodzili z bukłakami z kozich pęcherzy i skórzanymi plecakami? Sam szlak na szczyt wybudowano w latach 1911–1912.

Czy jest trudno? Odrobinkę. Na szlaku pojawia się sekcja łańcuchów, która niedoświadczonym może nieco podnieść poziom adrenaliny, a także rynna, którą trzeba zejść (lub wejść) zależnie od kierunku marszu, niemniej szlak jest przystępny i niebywale widokowy. Naprawdę warto!

Za przepiękne zdjęcia dziękuję Łukaszowi (Pixon) i Madzi (chickenowa)

Czuję, że żyję! © Pixon


Kieżmarskie Pleso © Pixon


Łomnica © Pixon


Nie, tam nie idziemy :) © Pixon


Towarzysz wędrówki © Pixon


Jagnięcy Szczyt © Pixon


Skałki i kamyczki © Pixon


Na wypasie © Pixon


A kuku! © Pixon


Kieżmarskie Pleso © Pixon

Tatrzańska góra gór - Rysy

W górach jest wszystko co kocham, góry to przystań, niekończąca się nadzieja, że można żyć życiem i wierzyć, nie dotykając.
ks. Józef Tichner

By w życiu widzieć sens i nie stracić chęci, powinno się wyznaczać cele - małe, duże, ważne, przeróżne. I własnym tempem je realizować. Ja własnie jeden osiągnęłam - zdobyłam Rysy, na których zawsze bardzo chciałam stanąć. To prawda, że może i od strony słowackiej było łatwiej - że zabrakło tej mrożącej krew w żyłach ekspozycji i łańcuchów. Ale jakie to ma znaczenie? Weszłam, zdobyłam, zeszłam i przeżyłam. To się liczy.

I jeśli ktoś nadal wierzy w komentarze, jakoby wejście na Rysy słowackim szlakiem było o niebo łatwiejsze, spacerowe i niemal niewymagające obycia - to ja proponuję pojechać i samemu sprawdzić. Nie jest łatwo, nie jest lekko i nie jest z górki (no chyba że już schodzicie). W wielu miejscach rzeczywiście nie ma łańcuchów, ale nie dlatego, że nie potrzeba, a dlatego, że taka jest specyfika gór słowackich - w Polsce już dawno w tych miejscach założyliby drabinkę i poręczówki. 

Dzień zaczynamy rano, choć nie tak wcześnie, jak powinniśmy. Budzik dzwoni o 5:30 - słabo, jak na tak daleką drogę. Zanim dojedziemy do Strbskego Plesa, robi się 7:30, a słońce stoi już wysoko i zapowiada upalny dzień. Tylko Rysy skrywają się za gęstą chmurą - jakoś mnie to nie dziwi, serio. Do Popradzkiego Stawu idziemy czerwonym szlakiem - rewelacyjna alternatywa dla deptania afaltem przez las!

Przy Popradzkim Stawie obowiązkowy postój na zdjęcia - dolina niebywałej urody, staw czysty i krystaliczny, pełen pstrągów. Za stawem - żółty szlak prowadzący nad Symboliczny Cmentarz Ofiar Gór. Bardzo przygnębiające miejsce - polecam dla przemyśleń, w ostatnim dniu wyjazdu.

Aż do Żabiej Doliny idzie się przyjemnie, acz wydolnościowo. Za Żabimi Stawami zaczyna wiać - ale to tak, że ręce grabieją. Pojawiają się też łańcuchy, na mapie zaznaczone zresztą jako miejsca niebezpieczne. Dalej już ściana płaczu aż do Chaty pod Rysami. Tam - słowacka atrakcja turystyczna, kibel-legenda. Wychodek z widokiem na góry - gwarantuje niepowtarzalne wydalanie, tfu! Korzystanie.

Toaleta zaliczona. Rozbujana ławeczka, przykręcona do skał, także. Nic nie zostaje, jak wspinać się dalej. W powietrzu - chyba 5 stopni. Jest bardzo zimno, bo wietrznie. W dodatku nie widzimy nic poza chmurami. Tylko czasem pojawia się na chwilę okno i możemy dostrzec zarysy gór. Od Wagi na Rysy pojawiają się czapy ze śniegu - jest ślisko. Wspinamy się po schodach ze skał, a później już po skałach i osuwiskach. Łatwo zgubić szlak, jest też bardzo stromo i niebezpiecznie na piargach. Kiedy staję na szczycie - przytłacza mnie przestrzeń wokół i ciasnota na samym wierzchołku. Każdy turysta zajmuje jeden mały kamień i przylega do niego, jakby objął w posiadanie swoj spłachetek ziemi. Ja też siadam i nie mam ochory ruszać już dalej. Jest wysoko, stromo i chyba doskwiera mi lęk przestrzenny. Ale jestem szczęśliwa, bo zdobyłam szczyt, na który tyle lat czekałam. Teraz już tylko pora zaliczyć go od polskiej strony. Tylko czy ja jeszcze wrócę w polskie Tatry?

PS. Jeśli macie za dużo energii, możecie wnieść do Chaty pod Rysami któryś z bagaży. Do wyboru, do koloru. Na górze czekają z herbatą.


Suweniry - w nagrodę dostaniesz herbatę © Eresse


Chata Popradské Pleso © Eresse


Popradske Pleso © Eresse


Na Rysy możesz zabrać różne rzeczy. Plecak. Buty. Ziemniaki. Jeśli bardzo chcesz, możesz nawet zabrać butlę z gazem © Eresse


Rezerwat Dolina Mięguszowiecka © Eresse


Żabia Dolina © Eresse


Bezmiar piękna © Eresse


Chcę tam wrócić! © Eresse


W drodze do Mordoru © Eresse


Tuż pod Chatą pod Rysami © Eresse


Żabie Stawy Mięguszowieckie © Eresse


Komu w drogę, temu rower © Eresse


Strażnicy gównianego szlaku © Eresse


Do not disturb! © Eresse


(to nie są moje nogi) © Eresse


Chwilowe okno © Eresse


Z kostuchą za pan brat! © Eresse


Tak, jestem tam! © Eresse


To o której ta taksówka? © Eresse


Ómarłam © Eresse


Raj na ziemi © Eresse

Velicka Dolina / Wielicka Dolina / Sliezsky Dom

Po tyraniu na Krywaniu postanowiliśmy zrobić sobie dzień regeneracji. To znaczy ja, Magda i Ewa, Paweł z Paulą. Tymczasem Pixon i Karolaczki tłukli dalej na szczyt - Slavkovsky Stit. My w tym czasie odespaliśmy, spokojnie zjedliśmy śniadanie i niespiesznie wyruszliśmy do Starego Smokovca, skąd prowadził szlak pod Dom Śląski. Mapa nas trochę oszukała i daliśmy się wyprowadzić w pole. Wędrówka miała być krótka, przyjemna i łagodna, a okazało się, że wspinamy się na 1670 metrów w kosodrzewiny i mamy 2,5 godziny deptania pod górę :) Mimo zmęczenia wytrwale brnęliśmy naprzód, rozchodziliśmy zakwasy po poprzednim dniu wspinaczki i nacieszyliśmy oczy cudownymi widokami.

Dla leniwych lub dla cyklistów przewidziano także drogę asfaltową, która wiedzie z Tatrzańskiej Polianki - łatwiejszą, mniej widokową, ale również godną polecenia!


Spacerowo © Eresse


Zamyślona © Eresse


Natura w czystej formie © Eresse


Brusznica © Eresse


Jest cudnie © Eresse


Urokliwe miejsce © Eresse


W drodze © Eresse


Uwaga, spadające drzewa! © Eresse

Hory moi - podejście na Krywań

Tak to już jest w życiu, że kiedy człowiek bardzo czegoś pragnie i długo na to czeka, to wyobraża sobie, że jak już osiągnie ten cel - cały świat przewróci się do góry nogami. Kiedy w końcu ten moment przychodzi, okazuje się, że nic się nie zmieniło, wszystko jest po staremu, a radość nie jest tak ogromna. W marzeniach finał jest dużo istotniejszy. Dopiero kiedy go osiągamy, okazuje się, że w gruncie rzeczy ważniejsze jest, aby mieć cel, niż żeby go osiągnąć.

Leszek Cichy

---

Okno pogodowe, hip hip hurra! - nareszcie trafiliśmy ten dzień. Wstaliśmy o 5:30 i pognaliśmy na elektriczkę, która powiozła nas do Strbskego Plesa na szlak. Czego to ja się nie nasłuchałam o Krywaniu. Że łatwy, że spacerowy, że można 2 godziny z czasu urwać, że rodzice z dziećmi chodzą. Szkoda tylko, że ktoś wcześniej nie wspomniał, że wspina się tam po osuwiskach ze skał, że nie ma windy i że słońce nie świeci na szczycie. 

My obraliśmy szlaki: czerwony i niebieski, prowadzące od Szczyrbskiego Jeziora Magistralą Tatrzańską, przez Rozdroże w Dolinie Furkotnej, następnie Rozdroże przy Jamskim Stawie aż na Pawłowy Grzbiet i Rozdroże pod Krywaniem. Stamtąd już na Mały Krywań i właściwy szczyt - 2494 m n.p.m.

Szlak przez długi czas biegnie bardzo przyjemną, leśną drogą, która łagodnie się pnie i nie podnosi tak tętna. Później trzeba się trochę napocić na korzeniach i kamieniach, ale nadal jest sympatycznie i można utrzymać rozsądne tempo. Później zaczynają się kosodrzewiny i można nacieszyć oczy widokami. Niestety im pięliśmy się wyżej, tym mniej było widać i tym gęściejsze chmury na nas spływały. Ponoć z Krywania rozciąga się onieśmielający widok, bowiem Krywań góruje nad sąsiednimi szczytami i ma największą w całych Tatrach wysokość względną nad położoną pod nim Doliną Koprową. Niestety nie dane nam było tego doświadczyć.

Krywań od 1935 jest narodową górą Słowaków. To widać. W drodze mijaliśmy zaskakująco wielu turystów. Co ciekawe, szczyt został umieszczony także w hymnie Słowacji, w herbie Słowackiej Republiki Socjalistycznej (wieczny ogień na tle góry), a od 1 stycznia 2009 r. znajduje się na słowackich monetach o nominale 1, 2 i 5 eurocentów. Dodam jeszcze mały rys historycznoliteracki - w 1805 r. na szczt zawędrował sam Stanisław Staszic, działacz i pisarz polskiego oświecenia. 


Jestem w górach! © Eresse


Jedno, co pamiętom to ten wąs, wąs, wąs © Eresse


Z Braciakiem © Eresse


Tam idziemy © Eresse


Chillout © Eresse


W drodze na Krywań © Eresse


Nie, wcale nie jest stromo © Eresse


Mordor © Eresse


Ja już chcę do domu! © Eresse


Albo jednak nie! © Eresse


Takie widoki na Krywaniu © Eresse


Takie tam spacerki © Eresse

Nawet mój pulsometr dał się ponieść emocjom na szczycie. 

Chyba powinnam teraz umrzeć © Eresse

2 stopnie, serio?

Skalnate Pleso

To miał być pierwszy poważny wypad w góry. Wieczorem szybko spać, bo wczesnym rankiem pobudka o 5:30. Kiedy dzwoni budzik, nikomu nie chce się wstać - ale to przecież góry, wyśpimy się w domu!

Stajemy przy oknie, patrzymy na góry... a gór ni ma. Przyszedł deszczowy front, mży, jest szaro od chmur. Wspinaczką na dwuipółtysięcznik w taką aurę udowodnilibyśmy tylko głupotę. Podejmujemy więc decyzję, że wracamy do łóżek, a pogodę sprawdzimy za godzinę. O 6:30 nic się nie zmienia, zatem śpimy do 9.

Spokojnie jemy śniadanie, kręcimy się po domku jak smrody po gaciach i postanawiamy pojechać na rozeznanie do Popradu. Robimy sobie trekking między regałami w Tesco a kasami. Kiedy o 13 się przejaśnia, biegiem wracamy do pokojów, by przebrać rzeczy i czym prędzej wyskoczyć na szlak. 

Kiedy wysiadamy z elektriczki w Tatrzańskiej Łomnicy - nad górami wiszą już chmury i zaczyna siąpić deszcz. Już nieprzerwanie do 18:00. Ale gdzieżby nam to miało przeszkadzać! Idziemy zielonym szlakiem. I mamy game over.

Jeśli będziecie kiedyś w pobliżu, niech was noga przed nim broni. Zielony szlak biegnie z Tatrzańskiej Łomnicy pod Skalnatą Chatę na początku całkiem niegroźnie i niepozornie. Idziemy przez las - ni to stromo, ni kamieniście. Później wbija na asfalcik, piękny, miły, urokliwy, z widokiem na miasteczko (o ile nie pada wtedy deszcz i chmury nie przewalają się po stoku), a później nagle znika i zostawia was na trasie narciarskiej, pokrytej kamieniami i siatką. Idzie się ujechać. I tak aż pod Skalnatą Chatę. 

Na górze - zimno. Termometr pokazuje 4 stopnie. Niską temperaturę czuć dopiero na postoju. Ręce grabieją jak w zimie. Czy warto? Nie wiem. Potwierdzę, jak następnym razem trafię na ładną pogodę :)

Wracać postanawiamy dłuższą drogą - czerwonym szlakiem. I to jest strzał w dziesiątkę, nagroda dla strudzonych wędrowców. Droga wiedzie przez kosodrzewiny, a później piękny mieszany las. Przy okazli odwiedzamy Schronisko Zamkowskiego - osobliwość dla turystów z Polski, bowiem budynek otacza płot pod napięciem. Sprawny (sic!).

Ponieważ na wieczór zaczyna się przejaśniać, chmury podnoszą się, a góry osnuwa mistyczna mgiełka, przez którą przeświecają promienie zachodzącego słońca. Czujemy majestat i magię gór. Nie chce się schodzić ze szlaku.

Oj, zachodzi słońce już za chmury,
Cichym wiatrem wierzba się ugięła,
Już nie widać jak się śmieje,
Po prostu nastaje noc,
W nocy słychać tylko jak z oddali,
Jak z oddali płaczą oczy.

Hory moi



Taternik © Eresse


Gdzieś tam powinny być góry © Eresse


Tak jest, jak jest! © Eresse


Skalnata chata (Schronisko Łomnickie) © Eresse


Nie jest zimno, nic a nic © Eresse


Svištia krajinka (cokolwiek) © Eresse


Pan Miś © Eresse


Ą Ę Fotografę © Eresse


Melodia mgieł nocnych © Eresse


Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie © Eresse


Lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie © Eresse


Limb szumy powiewne, i w smrekowym szept borze, © Eresse


Wiatr na nich na chwilę uciszony odpocznie © Eresse


Oto gwiazdę, co spada, lećmy chwycić w ramiona © Eresse


Mgły © Eresse


To my :) © Eresse

Dobrý deň, Priatelia

W góry, jedziemy w góry! Doczekałam się, OŁ JEA! Wyjeżdżamy o 3:30. Noc jest krótka, za to dzien pełen wrażeń. Spotykamy się pod makiem na Rzgowskiej, skąd wyruszamy już w komplecie - ośmiosobową ekipą. 
Słowacja wita nas dziewicza, nienaruszona, cicha. Doskonała. Przekraczamy granicę i od razu czujemy, że wjeżdżamy do innego świata - droga taka szeroka i pusta, drzewa takie dzikie, góry takie monstrualne. I pustki. Zero. Głucho. Cicho. Nawet ptaki nie ćwierkają.

Przed południem odbieramy już klucze do domku w Novej Leśnej, szybko rozpakowujemy sprzęt, jemy domowy obiad - bigos ze słoika i schabowe, po czym pokrzepieni ruszamy w drogę. Choć pogoda tego dnia nie rozpieszcza, postanawiamy nie marnować czasu.

Odwiedzamy Strbske Pleso, w deszczu przekąszamy słowackie langosze (wyjątkowo tłuste, ale interesujące danie, najlepiej smakuje pierwszy kęs, później już coraz gorzej). Zanim wyruszymy na szlak, rozpada się już na dobre i zrobi się zimno. Chyba nie zasłużyliśmy na ten urlop... ;-)


Hejka! © Eresse


Lembasy :) © Eresse


Dream Team © Eresse


Poprad © Eresse


Nie karmić kaczek © Eresse


Kaczucha © Eresse


Złoty podział w naturze © Eresse


Podejmij wyzwanie © Eresse


Podejmij wyzwanie cz. 2 © Eresse


Na kamieniu © Eresse


Łukasz z kanapką - taaaaki szczęśliwy! © Eresse


Strbske Pleso © Eresse

Tatry zimą #6 Lepimy bałwana

Niedziela, 16 lutego 2014 | dodano: 14.03.2014

Uczestnicy

Chcesz śnieżką w łeb?! © Magdalena Wójcik


To ja! © Magdalena Wójcik


Będzie bałwan © Magdalena Wójcik


Same bałwany © Magdalena Wójcik

Tatry zimą #5 Takie tam Wołowce

Sobota, 15 lutego 2014 | dodano: 14.03.2014

Uczestnicy

Początkowy plan zakłada, że wstaniemy o 5 i wejdziemy na Grzesia o wschodzie słońca. Ale zmęczenie i sen weryfikują zwykle najwznioślejsze plany. Kiedy dzwoni budzik, słyszę tylko, jak Robert i Ola mruczą pod nosem:
- Wstajemy?
- Nie. Śpimy.

I to jest koniec. Z trudem budzimy się po 7. Po obfitym górskim śniadaniu wyruszamy na szlak. Pogoda nie mogłaby być lepsza - mały mrozik, bezchmurne niebo, delikatny wiatr. Dopiero na szczycie czujemy, jak podmuchy urywają nam głowy. 

Już w drodze okazuje się, że w wyniku drużynowego nieporozumienia Łukasz i Magda nie wzięli jedzenia - czeka ich chrupanie jednej paczki biszkoptów przez cały dzień. Robimy grupową składkę i jakoś udaje się wygospodarować dodatkowe porcje :)

Szlak pokonuję z zadziwiającą szybkością i bez zmęczenia. Albo mam dobry czas, albo siłownia wreszcie pokazuje efekty. Na Wołowcu odczuwam braki energetyczne, ale wystarczy mi zjedzenie batona, by odzyskać humor i siły. Z Olą patrzymy na horyzont i planujemy wakacyjny wyjazd. Chcemy zdobyć Rohacze, ponoć szczyty pośrednie w stopniu trudności między Orlą Percią a Świnicą.

Droga powrotna jak zwykle jest przyjemniejsza. Cel osiągnięty, rozpiera duma, a głowa myśli o prysznicu i ciepłym łóżku w nagrodę.

Na Rakoniu robimy ostatni postój jedzeniowy. Orientuję się, że mam zupkę chińską, tylko nie mam wrzątku w termosie. Zalana miętą okazuje się nie być wcale tak paskudna. Smakuje jak pomidorowe mojito. Do schroniska docieramy już po zmroku. 


Widok ze schroniska na Polanie Chochołowskiej © Eresse


Co jest, doktorku? © Robert Karolczak


Ekipa spod krzyża © Robert Karolczak


Czas na strawę © Robert Karolczak



W drodze na Rakoń © Magdalena Wójcik


Podejście na Rakoń © Eresse


Rakoń © Magdalena Wójcik


Zjawiskowe! © Magdalena Wójcik


Rakoń © Eresse


Prawie jak na lodowcu © Eresse


Wołowiec za nami, zmęczenie przed nami © Magdalena Wójcik


W stronę słońca © Robert Karolczak


Zasypie wszystko, zawieje © Robert Karolczak


Ostre ruchacze © Magdalena Wójcik


Widok z Wołowca © Magdalena Wójcik


Widok na Łopatę © Magdalena Wójcik


Doznaję gór - objawienia planety na Ziemi © Magdalena Wójcik


Wspaniały widok © Robert Karolczak


Panorama z Grzesia © Magdalena Wójcik


O zachodzie słońca © Eresse


O późnym zachodzie słońca © Eresse


<3 © Magdalena Wójcik