Tatry
| Dystans całkowity: | 438.81 km (w terenie 394.76 km; 89.96%) |
| Czas w ruchu: | 53:04 |
| Średnia prędkość: | 2.42 km/h |
| Suma podjazdów: | 1489 m |
| Maks. tętno maksymalne: | 204 (103 %) |
| Maks. tętno średnie: | 145 (73 %) |
| Suma kalorii: | 42396 kcal |
| Liczba aktywności: | 29 |
| Średnio na aktywność: | 15.13 km i 7h 34m |
| Więcej statystyk | |
Sławkowski Szczyt 2 452 m n.p.m. (Slavkovský štít)
-
DST
12.00km
-
Teren
12.00km
-
Aktywność Wędrówka
No cóż. Wszystko co dobre, szybko się kończy. Nawet najdalsza podróż musi mieć swój kres. To nasz ostatni dzień na szlaku. Ostatni dzień spełniania górskich marzeń w tym roku. Trzeba więc wydusić z niego, ile się da!
Dzień dobry © Eresse
Tradycyjnie wstajemy o 5:30, by załapać się na elektriczkę, która odjeżdża z naszej stacji o 6:17. Dziś idziemy na Slavkovský štít. Jest niemal tak wysoki, jak Rysy, i przez wiele lat Słowacy uznawali go za najwyższy szczyt Tatr Wysokich. Podobno szczyt miał się rozpaść w 1662 roku na skutek gigantycznego obrywu spowodowanego długotrwałymi opadami i być może lokalnym trzęsieniem ziemi, przez co wierzchołek stracił ok. 300 m. Śladem obrywów skalnych miały być rumowiska na stokach góry. Trudno jednak powiedzieć, ile w tych spekulacjach prawdy.
Strażnik gór © Eresse
Szczyt obiecuje nam wspaniałe widoki zarówno po stronie Tatr Wysokich - przy dobrej pogodzie dostrzeżecie z pewnością Zbójnicką Chatę i jeziora, Dolinę Staroleśną i Dolinę Małej Zimnej Wody, Małą Wysoką, Lodowy Szczyt i Czerwoną Ławkę. Jak i po stronie południowej na panoramę okolicznych miasteczek i wsi.
Nie w formie © Eresse
Za zakrętem czeka czas © Eresse
Mgły i chmury © Eresse
Samo wejście - niby krótkie. Ale strome, że ho ho! Przez większość szlaku kolana podciągałam pod samą brodę, a Łukasz tylko mówił, że tam za zakrętem już się wypłaszcza. Pierwszy poważny kryzys przyszedł na Królewskim Nosie (2273 m n.p.m.). Stoję i myślę, pieprzyć to, nie idę, nie mam siły. Ale wiecie jak to jest. Być tak blisko i poddać się bez walki. Zostało prawie 200 metrów. Przecież dam radę. Zawsze daję radę.
Na wyciągnięcie ręki © Eresse
Jeszcze daleko © Eresse
Stopa po stopie, kamień po kamieniu, wdrapałam się na szczyt. A na szczycie - piękno gór, świat u stóp i bliskość nieba. Bajka.
Sławkowski Szczyt © Eresse
Z lotu ptaka © Eresse
Z górami pożegnaliśmy się wieczorem, na ostatnim spacerze po Szczyrbskim Jeziorze. 
Szczyrbskie Jezioro © Eresse
Tyle szczęścia! © Eresse
Szczyrbskie Jezioro © Eresse
Słońce płonie © Eresse
Moja Kochana Górska ekipo, dziękuję Wam. Za wszystko. Za dzielenie pasji, za miłość do gór, za moc i energię, dzięki którym robimy to, co z pozoru niemożliwe. Że jesteśmy razem już tyle lat i wciąż chcemy ze sobą jeździć. Mam nadzieję, że przed nami jeszcze wiele wspólnych szczytów i bezpiecznych powrotów. Do zobaczenia na szlaku!
Kategoria Tatry
Poprad
-
DST
7.00km
-
Teren
7.00km
-
Temperatura
18.0°C
-
Aktywność Wędrówka
Będąc w Popradzie koniecznie trzeba zobaczyć rezerwat architektury o średniowiecznym charakterze, jakim jest Spiska Sobota. W kościele pw. św. Jerzego zachowało się gotyckie wyposażenie, w tym ołtarz główny dłuta Mistrza Pawła z Lewoczy. Urok tego miejsca tworzą bez wątpienia stare, zachowane oryginalnie domy mieszczańskie z XVI i poczatków XVII wieku (w sumie 63 domy).
Kościół pw. św. Idziego © Eresse
Idziemy do Spiskiej Soboty © Eresse
Domy mieszczańskie © Eresse
Zabytkowy budynek © Eresse
Domy mieszczańskie © Eresse
Spiska Sobota © Eresse
Poprad © Eresse
Łowiecki © Eresse
Tu czas się zatrzymał.
W centrum Popradu zwraca uwagę pięknie odrestaurowany rynek o soczewkowatym planie, otoczony barokowymi i klasycystycznymi domami, stawianymi na średniowiecznych jeszcze parcelach. Nad rynkiem dominuje wczesnogotycki kościół pw. św. Idziego z końca XIII w., usytuowany w centralnej części rynku. Wewnątrz można zobaczyć malowidło na łuku tęczowym, będące najstarszą znaną panoramą Tatr Wysokich. Ze starego wyposażenia zachowała się brązowa, gotycka chrzcielnica z 1439 r. Nieopodal kościoła wznosi się renesansowa dzwonnica z 1658 r., oraz immaculata (figura Matki Boskiej Niepokalanej). W mieście zachowała się również neoklasycystyczna synagoga.
Kategoria Tatry
Czerwona Ławka 2 352 m n.p.m. (Priečne sedlo)
-
DST
26.00km
-
Teren
26.00km
-
Temperatura
24.0°C
-
Aktywność Wędrówka
Dziś budzik dzwoni o 5:30. Kiedy go słyszę, mówię sobie - uwielbiam góry! uwielbiam wstawać o świcie! niemożliwe nie istnieje! I ziewając powłóczę do toalety. To niesamowite, jak wielką moc ma Twoja pasja i jak wiele jesteś gotów dla niej poświęcić. To ona odkrywa w Tobie pokłady mocy, o której nie masz pojęcia, jest magią i motorem działań. I naprawdę jeśli tylko chcesz, możesz osiągnąć wszystko.
Początek © Eresse
Na naszej mapie turystycznej Tatr Wysokich pozostały już tylko dwa nieodkryte przeze mnie miejsca: Czerwona Ławka i Sławkowski Szczyt. Ponieważ prognozy zapowiedziały na dziś doskonałe warunki pogodowe, zdecydowaliśmy się na zdobycie tej niższej, ale o niebo trudniejszej trasy.
Na Czerwoną Ławkę prowadzą jedne z najdłuższych łańcuchów w Tatrach, sama zaś przełęcz nazwana została w 1956 r. przez Jana Alfreda Szczepańskiego „słowackim Zawratem”. Przez wiele lat szlak ten był jednokierunkowy, w 2013 r. zamontowano dodatkowe łańcuchy i klamry umożliwiające bezpieczne przejście w obu kierunkach. Bezpieczne... Tak. Jak cholera.
Naszą przygodę rozpoczynamy w Starym Smokowcu, do którego dowozi nas elektriczka. Za stacją przechodzimy przez główną ulicę i mijamy dolną stację kolejki torowej na Hrebienok. Tutaj rozpoczyna się zielony szlak. Jest to najkrótsza i najszybsza droga. Na Hrebienioku wchodzimy na szlak czerwony - fragment Magistrali Tatrzańskiej. Ścieżka jest utwardzona, nieco kamienista, ale wznosi się łagodnie i jest szeroka, można się na tym fragmencie jeszcze nagadać i odpocząć.
Magia mgieł © Eresse
Kocham! © Eresse
Wodospad © Eresse
Wkrótce spacerowa droga doprowadza nas do rozdroża. Możemy skręcić w prawo i dojść do Chaty Rainera lub w lewo do Zbójnickiej Chaty. Jest też droga na wprost po kamiennym chodniku - szlak czerwony i zielony - która kieruje do Schroniska Zamkowskiego. To tu jemy drugie śniadanie i przepakowujemy sprzęt. Jacek nie decyduje się na atak szczytowy, dziś jest moim szerpą :)))) 
W drodze © Eresse
Przed nami © Eresse
Górskie kwiaty © Eresse
Teryho Chata gdzieś w górze © Eresse
Ja i Łukasz pniemy się dalej zielonym szlakiem przez Dolinę Małej Zimnej Wody. Jest jak za starych dobrych lat, gdy razem zapuszczaliśmy się w góry.
Gdzieś wysoko w oddali majaczy schronisko. My już wiemy, że nie jest tak blisko, jak się w pierwszej chwili wydaje. Nasłuchaliśmy się od przyjaciół, jak ciężko, jak długo i jak stromo się do niego podchodzi. Wiemy, co nas czeka. I może właśnie dzięki temu przechodzimy ten fragment bezboleśnie i bardzo sprawnie. Stajemy pod schroniskiem i patrzymy na siebie z minami: Ale jak to? To już?
Teryho Chata © Eresse
Na rozdrożu © Eresse
Widok przesłaniają nam chmury. Niekiedy zza zasłony wyłaniają się szczyty i fragment jeziora. Nie możemy więc w pełnej krasie zobaczyć szczytów, które okalają jezioro. Robimy krótki postój na obiad i i idziemy dalej.
Dolina Pięciu Stawów Spiskich © Eresse
Na podejściu pod Czerwoną Ławkę mapa ostrzega przed trzema niebezpiecznymi miejscami. Nie wiem, które to. Wszystkie są ekstremalne. Podejście po niemal pionowej ścianie zabezpieczają łańcuchy. Jest kilka wariantów tras i trudno wybrać najłatwiejszą. Nie ma takiej. Na szczęście skała ma wgłębienia i małe wcięcia na stopy. To ekspozycja robi całą robotę, bo gdy się odwracasz, za plecami widzisz przepaść i skały ostre jak noże.
Tu jeszcze nie wiem, co nas czeka © Eresse
Na całym podejściu najgorzej radzę sobie z drabinką. Klamry są śliskie i nachylone, trzęsą mi się nogi. Chyba mam atak paniki. Łukasz ubezpiecza mnie na całym podejściu, gdzieniegdzie podpowiada, jak ułożyć bezpiecznie stopę. Bardzo się o mnie troszczy i niemal czuję, jaka odpowiedzialność spoczywa na jego barkach. Jeśli coś nam się stanie, ani on, ani ja nie darujemy sobie do końca życia. Spinam się w sobie i za wszelką cenę chcę przetrwać. Dam radę. Dam.
Co kilka metrów, gdy tylko znajdę bezpieczną półkę, przystaję i łapię oddech, by się uspokoić. Łukasz bardzo mnie wspiera i cierpliwie czeka, gdy się zatrzymuję. Docieram na przełęcz z mozołem i strachem, wciąż powtarzając sobie, że w następne wakacje nigdzie nie jadę. Zostaję w domu i opalam się na balkonie. Tylko niech jeszcze ten jeden raz mi się uda. 
Jest stromo © Eresse
Pogromca łańcuchów © Eresse
Ściana płaczu © Eresse
Wciąż do góry © Eresse
Na przełęczy jest ciasno. Na szczęście nie ma prawie nikogo. Robimy szybkie zdjęcie i schodzimy niżej. Zejście jest łatwiejsze, ale nadal wymaga koncentracji. Skała jest krucha, łatwo stracić oparcie i ześlizgnąć się w niekontrolowany sposób. Dopiero przy Siwym stawie czuję, że odzyskałam nad sobą kontrolę. 
Stamtąd przyszliśmy © Eresse
Tu wcale nie jest lepiej © Eresse
Górskie zęby © Eresse
Tatrzański Mordor © Eresse
Kozice © Eresse
Jestem zwycięzcą! © Eresse
Do Zbójnickiej Chaty docieramy około 13:30, gdzie czeka już na nas Jacek.
Jestem zmęczona i cieszę się, że znów mi się udało. Znów zakpiłam sobie z niebezpieczeństwa, pokazałam przed sobą, że dam radę. I że znów chcę to powtórzyć. Może na Orlej...?
Kategoria Tatry
Dolina Zimnej Wody
-
DST
14.00km
-
Teren
14.00km
-
Temperatura
15.0°C
-
Aktywność Wędrówka
Dolina Zimnej Wody to największa ze słowackich dolin tatrzańskich po tej stronie Tatr. Ma aż 10 km długości, a jej dnem płynie Biała Woda (Biela voda), która po połączeniu się z Rybim Potokiem tworzy rzeczkę Białkę, będącą prawym dopływem Dunajca. W XIX w. dolinę zaczęli odwiedzać turyści, głównie Polacy. To właśnie tędy chodzono na Rysy! Na Polanie pod Wysoką, pod potężnymi ścianami Młynarza znajduje się jedyne w całych słowackich Tatrach Wysokich obozowisko namiotowe dla taterników.
Nad wodą wielką i czystą © Eresse
Dziś dolina cieszy się dużym zainteresowaniem turystów, ponieważ można ją odwiedzić nawet w czasie niepogody. Jest piękna o każdej porze roku i nawet deszcz nie zakłóca jej urody. Nad potokiem unosi się mgiełka wody, latają świtezianki, a woda jest przejrzysta i zimna. Na kamieniach kotłują się bałwany, woda spływa wartko i głośno.
Toń przejrzysta © Eresse
Dolina wodospadów © Eresse
Wzburzona toń © Eresse
Woda się piętrzy i wzdyma © Eresse
Szlak jest wąski, więc nacieszyć się chwilą można jedynie w niewielu punktach - u zejścia nad brzeg lub na drewnianych kładkach (tarasach) widokowych. My jesteśmy w tej Dolinie już drugi raz i nic a nic nam się nie znudziła.
Doliną idziemy aż do Schroniska Reinera. Zatrzymujemy się tam na lekki posiłek. Nagle z zrośli wybiega lis i kręci nam się koło nóg. Jest płochliwy, ale nie ucieka przed turystami. Głód zwycięża strach. Magda dzieli się z lisem swoją kanapką, a ludzie robią zdjęcia i selfiaki. Tego dnia Magda będzie twarzą fejsa.
Lisek © Eresse
Jak lew © Eresse
Dzwoneczki © Eresse
Kategoria Tatry
Zamek Spiski 634 m n.p.m. (Spišský hrad)
-
DST
3.00km
-
Teren
3.00km
-
Aktywność Wędrówka
Ten, kto znalazł się za drzwiami, pokonał najtrudniejszy etap podróży
– przysłowie duńskie.
Dziś mamy dzień regeneracji - podyktowany nie tylko zmęczeniem po wejściu na Koprowy, ale w dużej mierze niesprzyjającą pogodą. Góry są zasnute ciężkimi chmurami, nie widać nawet ich podstawy, a z nieba siąpi deszcz. Jemy niespiesznie śniadanie i decydujemy, co dalej. Magda proponuje zwiedzanie Zamku Spiskiego - zabytkowego kompleksu zamkowego na Słowacji z przełomu XI i XII. Zamek ten, położony na skale wapiennej, przewyższa okoliczny teren o 200 m, królując nad Kotliną Spiską i Żehrą (Žehra), która należy do najstarszych miejscowości na Spiszu. Co ciekawe, zamek figuruje na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Po kompleksie zamkowym oprowadza spacerowa ścieżka dydaktyczna. Nie jest jednak zbyt dobrze oznaczona i bez mapki, na której wypunktowano wszystkie pomieszczenia, można łatwo coś pominąć. Ze względu na walory architektoniczne i nieziemski widok z wieży, warto odwiedzić to miejsce, choć zdecydowanie lepiej w słoneczny, bezchmurny dzień.
A w okolicy zajrzeć jeszcze do zabytkowej Lewoczy i Żehry.
Lewocza © Eresse
Zamek Spiski © Eresse
Žehra © Eresse
Uśpione miasteczko © Eresse
Zamek Spiski © Eresse
Panorama © Eresse
Miasteczko w oddali © Eresse
Taniec chmur nad łąkami © Eresse
Po deszczu © Eresse
Mury obronne © Eresse
Księżniczki na Zamku © Eresse
Kuchnia zamkowa © Eresse
Wieża zamkowa © Eresse
Komnata © Eresse
Sala tortur © Eresse
Sala tortur vol. 2 © Eresse
Kategoria Tatry
Koprowy Wierch 2 363 m n.p.m. (Kôprovský štít)
-
DST
24.00km
-
Teren
24.00km
-
Aktywność Wędrówka
W górach nie chodzi o to, by zdobywać szczyty. Oczywiście trochę też, ale przede wszystkim chodzi o to, by pokonywać własne słabości i przed sobą, tylko przed sobą udowodnić, że można więcej i wyżej. I ciągle być w drodze.
Ruszamy! © Eresse
Dziś startujemy w Szczyrbskim Jeziorze o 7:30 rano. Wprawdzie już nie świta, ale jest jeszcze na tyle wcześnie, by zobaczyć szczyty, których nie zasnuły chmury. Na szlaku nie jesteśmy sami. Choć wybieramy ten trudniejszy i dłuższy (czerwony), mijają nas turyści, gdy robimy przerwę na zdjęcia. Na szczęście 3/4 wszystkich tych osób i tak pójdzie na Rysy. 
Tak, to ja © Eresse
Mój ci on! © Eresse
Przy Hotelu Górskim nad Popradzkim Stawem robimy pierwszy postój na śniadanie. W górach szybko spalamy każde paliwo. Jeśli zaplanowaliście więcej czasu, a jeszcze tam nie byliście, zajrzyjcie koniecznie na Symboliczny Cmentarz Ofiar Tatr (szlak żółty od Popradzkiego Stawu). Byłam w ubiegłym roku i nabrałam pokory. Od Hotelu Górskiego kierujemy się niebieskim szlakiem, który prowadzi również na Rysy. Dopiero wyżej, na wysokości kosówki rozwidla się i kieruje na Hińczową Dolinę. Jest cudnie, sielsko, obłędnie. To prawdziwie odprężający, relaksacyjny zakątek.
Źródło życia © Eresse
To chyba jeszcze nie połowa drogi © Eresse
Kocham! © Eresse
Dolina Hińczowa © Eresse
Na Wyżnią Koprową Przełęcz idziemy trawersem. Robi się stromo, miejscami napotykamy piargi. Pomiędzy przełęczą a właściwym szczytem Koprowego Wierchu znajduje się jeszcze jego przedwierzchołek: Koprowe Ramię i niewielka przełęcz Koprowa Przehyba, które opadają bardzo stromo do Doliny Hińczowej. Można tu zgubić płuca.
Nie jest lekko © Eresse
A na szczycie... widok onieśmiela i przytłacza. Porównywalny do panoramy rozpościerającej się ze Świnicy. Urzeka pięknem i sprawia, że czas staje w miejscu.
Koprowy Wierch © Eresse
Chcę tu zostać! © Eresse
Na zejściu jesteśmy już spruci. Wracamy zielonym szlakiem od Popradzkiego Stawu, a drogę przecina nam wartko płynący strumień. Pachnie mokrymi kamieniami i mchem. Listki borówek i jagód błyszczą od wilgoci. Nad wodą unosi się delikatny opar. Jest jak w pradawnym lesie z opowieści.
Strumień od Popradzkiego Stawu © Eresse
W elektriczce odcina nas totalnie. Ale przynajmniej droga się nie dłuży :-)
To znak, że szlak był mocny © Eresse
Kategoria Tatry
Szczyrbskie Jezioro 1 386 m n.p.m. (Štrbské pleso)
-
DST
3.50km
-
Teren
3.50km
-
Temperatura
19.0°C
-
Aktywność Wędrówka
Szczyrbskie Jezioro, bo właśnie tak po polsku brzmi nazwa Štrbské pleso, jest najwyżej w Tatrach Wysokich usytuowanym uzdrowiskiem, w którym początkowo miało się znaleźć tylko jedno schronisko turystyczne. Dziś przyciąga turystów z kraju i z zagranicy atrakcyjną bazą hotelową i restauracyjnym (jak na te okolice) zapleczem. Czy warto pchać się tam z ubłoconymi butami i plecakiem? Bez dwóch zdań!
Grand Hotel usytuowany nad brzegiem Szczyrbskiego Jeziora © Eresse
Ponieważ to był nasz pierwszy dzień upragnionego, wytęsknionego, wymarzonego urlopu, po dotarciu na miejsce noclegowe zrzuciliśmy miejskie ciuchy, przebraliśmy się w stroje odpowiednie na szlak i wyruszyliśmy w drogę. Podróż elektriczką z miejscowości Nová Lesná do Štrbskégo plesa trwa około 50 minut. Można w tym czasie zjeść, zagrać w karty, przysnąć. Lub po prostu podziwiać okolicę zza szyby.
Uwielbiam © Eresse
Zza szyby © Eresse
Hen, hen, daleko! © Eresse
Niech Was nie zrażą tłumy przesiadające się, wsiadające i wysiadające z elektriczki. Na szlaku nie będzie tłoczno.
Tradycyjnie już dla nas nad Szczyrbskim Jeziorem spadł deszcz. Zrobiliśmy więc szybką rundkę wokół stawu i wróciliśmy regenerować się przy grillu i piwku.
Górskie osty © Eresse
Skocznia w tle © Eresse
Grand Hotel © Eresse
Pada - zawsze, gdy tu jesteśmy © Eresse
Słowacka elektriczka © Eresse
Cisza przed burzą © Eresse
Cieszę się, że mogłam po raz pierwszy zabrać w te okolice Jacka. Że mam w drodze towarzysza, który idzie obok mnie i tak jak w życiu, dzieli moje wzloty i upadki, widzi moje słabości i siłę, gdy dumnie stawiam im czoła. Mam nadzieję, że góry skradły mu serce i że pokochał je wraz ze mną.
Najlepsza ekipa ever © Eresse
Dla szczególnie zainteresowanych
W Štrbskim plesie mają swój początek aż cztery szlaki piesze:
– żółty szlak zaczynający się na południowym brzegu Szczyrbskiego Jeziora i biegnący na północ do Doliny Młynickiej, stąd dalej aż na Bystrą Ławkę. Czas przejścia do Wodospadu Skok w Dolinie Młynickiej: 1:40 h, ↓ 1:10 h
– czerwono znakowana Magistrala Tatrzańska od Rozdroża w Furkotnej Dolinie nad Szczyrbskie Jezioro, dalej wzdłuż jego brzegu i na północ w kierunku Popradzkiego Stawu, skąd można wybrać się na Rysy. 
– niebieski szlak rozpoczynający się przy stacji kolei elektrycznej i wiodący zachodnim brzegiem jeziora do Schroniska na Solisku
– zielony szlak (tzw. Niżni Podkrywański Chodnik rozpoczynający się na południowym krańcu jeziora i prowadzący na zachód powyżej Tatrzańskiej Drogi Młodości) do Białego Wagu. Nie byłam, nie wiem czy warto.
Z kolei z kolarskich ciekawostek dopowiem, że w 2014 roku usytuowano tutaj metę jednego z etapów kolarskiego wyścigu Tour de Pologne. Etap wygrał wtedy Rafał Majka.
PS. Za zdjęcia bardzo dziękuję Łukaszowi (Pixon). Jak zwykle na najwyższym poziomie!
Kategoria Tatry
Odnaleźć siebie
-
DST
21.00km
-
Teren
21.00km
-
Czas
07:31
-
VAVG
2.79km/h
-
Temperatura
21.0°C
-
HRmax
184( 92%)
-
HRavg
128( 64%)
-
Kalorie 3024kcal
-
Aktywność Wędrówka
Wreszcie najwspanialszy moment w każdej wspinaczce. Chwila, kiedy od szczytu dzieli mnie już tylko kilka kroków, kiedy wiem, że już nic nie stanie mi na przeszkodzie, kiedy wiem, że zwyciężyłem... Zwyciężyłem nie górę czy pogodę, lecz przede wszystkim siebie, swoją słabość i swój strach. Kiedy mogę już podziękować górze, że i tym razem była dla mnie łaskawa. Tych chwil nie oddam nikomu za żadne skarby i jeżeli muszę w drodze do szczytu pokonywać przeszkody i ocierać się o nigdy nieokreśloną granicę między kalkulowanym ryzykiem a ryzykanctwem, to trudno, zgadzam się. Zgadzam się na walkę ze wszystkimi niebezpieczeństwami, które na mnie czyhają. Zgadzam się na drogi prowadzone na granicy wytrzymałości. Zgadzam się na walkę. Nagroda, którą otrzymuję za te trudy, jest niebotycznie wielka. Jest nią radość życia.
Kukuczka Jerzy
Moją nagrodą jest szczęśliwy powrót do domu po sześciu dniach wędrówki. Rywalizacja z postawionym celem, a nie drugim człowiekiem. Zmierzenie się z uczuciami i duchowa regeneracja. Dany mi zamiast zegarka czas i bliskość przyjaciół. Wreszcie narastajaca tęsknota za tymi, których pozostawiłam.
Żegnajcie moje góry ukochane, do zobaczenia za rok!
Tatry Wysokie o świcie © Pixon
Czy mogę zatrzymać czas? Mogę? © Pixon
Wodospad Skok © Pixon
Trwaj chwilo © Pixon
Melodia mgieł © Pixon
Tylko dziś jest twoje © Pixon
Znów się udało © Pixon
Takiego brata chciałby każdy © Pixon
Kategoria Tatry
Nieziemska czekolada w Tatrzańskiej Łomnicy
-
DST
14.00km
-
Temperatura
17.0°C
-
HRmax
168( 84%)
-
HRavg
119( 60%)
-
Aktywność Wędrówka
Świat wartości w górach jest prosty i przejrzysty dla każdego. Ale jest to absolut piękna i estetycznych doznań. Nie chcesz, nie jedziesz. Nie jedziesz, nie widzisz. Nie widzisz, nie przeżywasz. Wybór należy do ciebie.
Pustelnik Piotr
Pogoda się rypła, to i my nie szaleliśmy.
Dla wzbogacenia duchowych doznań przeszliśmy się przepiękną Doliną Zimnej Wody. Startowaliśmy w Tatrzańskiej Leśnej, a kończyliśmy w Tatrzańskiej Łomnicy na najlepszej belgijskiej czekoladzie, jaką przyszło mi pić (dla szczególnie zainteresowanych podaję namiar: Kaviareň TRIOCAFFÉ)
Zastavka © Eresse
Dolina Zimnej Wody © Eresse
Kaskady w Dolinie Zimnej Wody © Eresse
Dream Team © Eresse
Kategoria Tatry
Najpiękniejsze rzeczy na świecie są za darmo. Prawie za darmo.
-
DST
24.00km
-
Teren
24.00km
-
Czas
09:18
-
VAVG
2.58km/h
-
Aktywność Wędrówka
To nie ta góra, na którą się wspinasz, cię męczy, ale kamyk w twoim bucie.
Dziś postanowiliśmy wysypać wszystkie kamyki. Porzuciliśmy wysokie góry, by zregenerować się po intensywnej trasie dnia poprzedniego i przed kolejnym atakiem. A - jak to mówią doświadczeni wspinacze - kiedy nogi bolą, trzeba chodzić, dopóki nie przestaną.
Zapakowaliśmy się do auta i wyruszyliśmy na podbój Słowackiego Raju. Na cel wzięliśmy sobie polecany w przewodnikach Przełom Hornadu. Jedne źródła podają, że jego długość wynosi 11,8 km, inne - że 13. Niezależnie od danych, idąc tam i z powrotem, jest wystarczająco daleko, żeby się zmęczyć. Przełom Hornadu to wąwóz, wyżłobiony w dolomitach i wapieniach przez wodę, która tak długo drążyła skały, aż utorowała sobie własną drogę przez góry. Rzeka tworzy malownicze zakola, w koronach drzew śpiewają ptaki, ludzie kręcą sie to tu, to tam. Kamienie i stopnie są śliskie, ale da się je przejść w sportowych sandałkach (wzbudza się wtedy umiarkowane zainteresowanie innych turystów).
Szlak początkowo wiedzie nas przez las, powietrze jest ciężkie, parne i wilgotne, przytłacza jak w tropikach. Przy nogach kręcą się gzy i muchy końskie. Burza wisi w powietrzu.
Mimo to pierwszymi kilometrami jaramy się jak dzieci w piaskownicy. Skaczemy po metalowych półeczkach, wisimy na łańcuchach wbitych w skałę, wspinamy się po drabinkach i bujamy na przewieszonych między brzegami kładkach. Wszystko to przypomina darmowy park linowy. Ale kiedy dowiadujemy się, że to dopiero połowa trasy, a pot cieknie po lecach i muchy wyżerają nam skórę do krwi, przestaje nas to tak bawić. Zaczynamy wypatrywać końca za każdym załomem skalnym.
Wszystkim jest gorąco i zaczyna brakowac wody. To miał być czterogodzinny marsz. Idziemy już sześć, a dopiero minęliśmy dwunasty kilometr. Zaczynamy odliczać punkty na mapie jak stacje drogi krzyżowej. Kiedy wreszcie docieramy do samochodu, jesteśmy skłóceni, zmęczeni i wkurzeni.
Whishlista na 2017 rok:
- Słowacki Raj - Sucha Bela - Klastorisko
- Słowacki Raj - Roklina Sokolia Dolina
- Dobszyńska Jaskinia Lodowa
Słowacki Raj © Pixon
Przełom Hornadu w Słowackim Raju © Pixon
Przełom Hornadu od Cignov © Pixon
Flagowa trasa Słowackiego Raju © Pixon
Ot, ciekawostka! © Pixon
Labirynt tajemnic © Pixon
Sianokosy © Pixon
Kategoria Tatry
